Rozemarijn gaat graag met haar man Pieter-Paul uit eten. Ze hebben een voorliefde voor restaurants die in de Michelin-gids staan, want dat betekent meestal goede kwaliteit, zegt ze. Als ze uit eten gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 thuis bij een oppas. “Zo kunnen wij genieten van een uitgebreid zevengangendiner met bijpassende wijn, terwijl de kinderen en de oppas het gezellig hebben met een pizza. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
Hoewel de kinderen meestal genieten van een avond zonder ouders, vragen ze de laatste tijd steeds vaker of ze mee mogen naar het restaurant. “Kinderen van die leeftijd meenemen naar een sterrenrestaurant is nog een stap te ver voor ons,” legt Rozemarijn uit. “Toch nemen we ze soms mee voor een lunch.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij voor een tweegangendiner en eten de kinderen vrolijk mee. Vaak gedragen de kinderen zich netjes en krijgen ze soms zelfs complimenten van andere gasten over hun goede gedrag aan tafel.
Niet elke ervaring verloopt vlekkeloos. Eens was hun oudste dochter erg chagrijnig toen ze een eetcafé binnenkwamen. “Niets was goed genoeg, en zelfs het restaurant kreeg de stempel ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig redde het personeel de situatie met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor anderen er weinig last van hadden.
Een Ongemakkelijke Ervaring
Tijdens een recent bezoek aan een knusse bistro liep het echter mis. “We kwamen binnen met een tas vol speelgoed en iPads,” vertelt Rozemarijn. Al snel merkte ze dat andere gasten hen met afkeurende blikken bekeken, vooral een oudere dame die met haar gezelschap begon te fluisteren. “Mijn oudste vroeg hardop waarom de dame zo boos keek,” grinnikt Rozemarijn, zich afvragend wat een chagrijnige bedoening.
De ontvangst van het personeel was ook niet echt hartelijk. Ondanks het bestellen van een dure fles wijn, werd er geweigerd om kindvriendelijke opties te maken. “Ze boden aan om iets van het menu voor de kinderen te bestellen,” zegt Rozemarijn teleurgesteld. De gerechten vielen echter niet in de smaak, en de kinderen begonnen luid te huilen.
Er werd van alles geprobeerd om de kinderen rustig te krijgen, maar niets hielp. Het gehuil veranderde in geschreeuw en uiteindelijk in huilend op de grond rollen. Pieter-Paul probeerde de rust te herstellen door met hen naar de gang te gaan. “Ik vroeg opnieuw of er een portie friet gemaakt kon worden,” zegt Rozemarijn wanhopig. Toen gebeurde iets onverwachts. Een jongeman van de bediening kwam naar hen toe met de mededeling dat andere gasten last hadden van hun kinderen.
Met een geschokte blik hoorde Rozemarijn hoe hun rekening hen werd aangeboden en ze vriendelijk doch dringend werd gevraagd te vertrekken. “In shock en boos, vertrok ik met de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De dag erna belde de eigenaar echter met excuses. Hij zei dat het zo niet had mogen gebeuren, bood zijn excuses aan en gaf ter compensatie een terugbetaling van het diner en de wijn, plus een uitnodiging voor een diner voor twee.
