Rozemarijn vindt het heerlijk om samen met haar man, Pieter-Paul, lekker uit eten te gaan. Ze geven vaak de voorkeur aan restaurants die in de Michelin-gids worden genoemd, omdat dat volgens hen meestal garant staat voor kwaliteit. Wanneer ze uit eten gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 jaar gezellig thuis met een oppas. “Zo kunnen we zelf genieten van een uitgebreid zevengangenmenu met de bijpassende wijnen, terwijl de kinderen en de oppas het gezellig maken met een pizza. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kids zijn meestal blij als ze even geen ouders om zich heen hebben, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee willen naar het restaurant. “Kinderen van die leeftijd meenemen naar een sterrenrestaurant gaat ons nog wat te ver,” legt Rozemarijn uit. “Maar voor een lunch nemen we ze wel geregeld mee.” Dan kiezen Pieter-Paul en zij een tweegangendiner uit terwijl hun kinderen gezellig aanschuiven. Over het algemeen gedragen ze zich netjes en krijgen ze vaak complimenten van andere gasten over hoe keurig de kinderen aan tafel gedrag vertonen.
Niet elke ervaring is echter even positief. Eén keer was hun oudste dochter erg chagrijnig toen ze in een eetcafé aankwamen. “Niets was goed genoeg, zelfs het restaurant zelf vond ze ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig bracht het personeel snel een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de situatie gered werd en anderen er niet veel last van hadden.
Een Ongemakkelijke Situatie
Laatst liep er iets mis tijdens een bezoek aan een knusse bistro. “Gewapend met een tas vol speelgoed en iPads kwamen we binnen,” begint Rozemarijn. Het viel haar al snel op dat andere gasten ze kritisch aankeken, vooral een wat oudere dame die begon te fluisteren met haar gezelschap. “Mijn oudste vroeg net iets te hard waarom die mevrouw zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een zuurpruim.
Het personeel leek ook niet al te blij met hun komst. Ondanks de keus voor een prijzige fles wijn, weigerde de bediening de keuken kindvriendelijke gerechten te laten maken. “Ze stelden voor dat we iets van de gewone kaart voor de kinderen konden kiezen,” zegt Rozemarijn enigszins teleurgesteld. Helaas vielen de gekozen gerechten niet in de smaak, en de kinderen begonnen hard te huilen.
Van alles werd geprobeerd om ze te sussen, maar niks hielp. Het gehuil veranderde al snel in geschreeuw en rollen over de vloer. Pieter-Paul probeerde ze naar de gang te leiden om wat rust te brengen. “Ik probeerde wanhopig opnieuw of er misschien frietjes gemaakt konden worden,” zucht Rozemarijn. Toen gebeurde er iets onverwachts. Een jonge bediende kwam naar hen toe en vertelde dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Verbijsterd hoorde Rozemarijn aan dat de rekening werd gebracht en ze vriendelijk werden verzocht om te vertrekken. “Vol ongeloof en boosheid verliet ik het restaurant, de dure wijn in mijn tas,” vertelt ze. De volgende dag kreeg Rozemarijn echter een verontschuldigend telefoontje van de eigenaar. Hij zei dat hun vertrek niet zo had mogen gaan, bood zijn excuses aan en als goedmakertje kregen ze een terugbetaling van hun diner en wijn, plus een uitnodiging voor een etentje met z’n tweeën.
