Hans (71) huilt: Na 45 jaar werken is een cafébezoek onbetaalbaar!

Lange carrière, onzekere toekomst

Hans is 66 en ervaart gemengde gevoelens als hij terugdenkt aan zijn uitgebreide loopbaan in de bouw. Na een carrière van 45 jaar, waarbij hij zich opwerkte van leerling-timmerman naar een leidinggevende rol, had hij nooit gedacht dat hij zich zou afvragen of hij een eenvoudig cafébezoek nog kan betalen. “Waarvoor heb ik al die jaren gewerkt?” mompelt hij, terwijl hij naar de rekening van de vorige maand staart.

De bouw was vanaf jonge leeftijd zijn passie. Hans hield ervan om met zijn handen te werken en dingen te creëren. “Hard werken zit in mijn genen,” zegt hij met enige trots. “De bouw was voor mij meer dan werk; het was een essentieel deel van mijn leven dat ik vol overgave beleefde. En nu vraag ik me af of ik een biertje kan veroorloven.”

Bij zijn pensionering verwachtte hij dat het een rustige en zorgeloze periode zou zijn, maar de werkelijkheid bleek anders. Zijn pensioen kan de stijgende kosten van levensonderhoud niet bijhouden. “Als ik met werkende vrienden praat, voel ik me soms buitengesloten,” deelt Hans. “Zij kunnen genieten van leuke uitstapjes, terwijl ik iedere euro moet draaien.”

Hij denkt met nostalgie terug aan vroeger, toen hij na een werkweek met collega’s naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en banden met elkaar te verstevigen. Nu lijkt het alsof ik de enige ben die die simpele geneugten niet meer kan delen.”

Zorgwekkende tijden, maar een sprankje hoop

De harde realiteit is dat de prijzen voor eten en drinken de laatste jaren flink gestegen zijn. “Een biertje in de kroeg is bijna onbetaalbaar geworden. Mijn uitgaven zijn zo gestegen dat ik mezelf flink moet beperken,” legt Hans uit. “Ik dacht altijd dat ik na al die jaren hard werken kon genieten van mijn oude dag, maar nu moet ik me zorgen maken over elke euro.”

Hans voelt de frustratie toenemen nu hij na al die jaren van inzet moet vechten om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd om verstandig met geld te zijn, maar zelfs dat is niet langer genoeg. Ik vraag me nu af: Wat heb ik eigenlijk bereikt? Ik moet verantwoording afleggen voor een paar euro voor een kop koffie.”

Hij voelt zich verlaten door de maatschappij. “Hoe kan het dat ik, na jarenlang bij te dragen aan de samenleving, nu zo moet worstelen om rond te komen?” vraagt hij zich af. Het idee dat zijn ervaring en toewijding niet de waardering krijgen die ze verdienen, maakt hem verdrietig. “Ik wil niet slechts een nummer in het pensioenstelsel zijn.”

Toch weigert Hans de hoop op te geven. Van nature actief, zoekt hij naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien heeft hij kansen in een deeltijdbaan of kan hij met een hobby wat extra geld verdienen. “Niets doen is geen optie, maar het blijft zoeken naar de balans tussen wat ik kan en wat ik moet doen om rond te komen,” zegt Hans.

Ondanks de obstakels blijft Hans positief. Zijn vrienden mogen meer financiële vrijheid hebben, hij is trots op zijn harde werk en trouw aan zijn vak. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, iets waar ik echt trots op ben,” vertelt hij met een stralende blik. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht komt voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan het opbouwen van de maatschappij.

Met die gedachte gaat Hans door met zijn leven, vastberaden om er het beste van te maken ondanks de tegenslagen. “Misschien kan ik ooit weer met vrienden genieten van een biertje. Tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven aangenamer kan maken,” besluit hij met een knipoog en een glimlach.