Een Slepend Conflict
Tijdens een familiediner zonder de honden besloot Mirte het onderwerp aan te kaarten, maar ze kreeg een harde reactie. “Wij zijn geen hondenvrienden en vinden ze ronduit smerig,” reageerde Thomas’ vader fel. “Al dat haar en die geur, het is gewoon niet schoon.”
Mirte wist niet wat ze hoorde. “Smerig? Onhygiënisch? Ze zijn vaak schoner dan de mensen die ik ken!” Thomas probeerde de rust te bewaren door voor te stellen het later nog eens te bespreken, maar Mirte had er genoeg van. “Waarom moeten wij ons hele leven aanpassen aan jullie ongemakken?”
Thomas’ moeder hield voet bij stuk: “Jullie kiezen ervoor om met die honden te leven, dus kies ik ervoor dat niet te doen. Als jullie ons willen zien, moet je het anders reguleren.” Dit kwam aan bij Mirte als een klap. Moesten ze kiezen tussen hun honden en zijn familie?
Terwijl Mirte en Thomas naar huis reden, voelde ze de tranen opkomen. “Ze snappen niet hoe belangrijk Boef en Lola voor ons zijn,” fluisterde ze. “Ze verwachten dat we kiezen tussen ons gezin en de honden, maar dat kan ik niet. Ik ga de honden niet opgeven voor hun erkenning.”
Thomas, gevangen tussen zijn ouders en zijn vriendin, begreep het, maar zat wel met een lastige situatie. “Ik begrijp je volledig, Mirte, maar het zijn toch mijn ouders. Ik wil niet in onmin leven met ze.”
De weken daarna waren gespannen. Mirte voelde dat de band met haar schoonfamilie zowel fysiek als emotioneel afkoelde. Het leek wel alsof ze een ultimatum hadden gesteld. “We komen wel als die honden er niet meer zijn,” was hun standpunt. Voor Mirte was dat onacceptabel. “Onze honden maken deel uit van ons leven; dat verandert niets.”
Het vraagstuk leek niet op te lossen. Mirte voelde zich verscheurd tussen haar liefde voor de honden en het verlangen om de relatie met haar schoonfamilie te herstellen. “Waarom zouden zij bepalen hoe wij leven?” vroeg ze zich steeds weer af. “Waarom moeten wij ons aanpassen aan hun wensen, terwijl ze niets willen doen om ons te begrijpen?”
Mirte wist dat er geen gemakkelijke oplossing was. Haar honden betekenden alles voor haar. Al betekende dat dat ze minder contact zou hebben met haar schoonfamilie, dan was dat maar zo. “Het is niet eerlijk,” mijmerde ze vaak, “maar als ze ons niet kunnen accepteren zoals we zijn, inclusief Boef en Lola, ligt dat probleem eerder bij hen dan bij mij.”
