Hoi, ik ben Danique en onverwacht beland in het middelpunt van een buurtsoapspektakel. Nooit had ik gedacht dat ik op mijn leeftijd zo overhoop zou liggen met bijna de hele straat. Wat begon als simpel geklets, is uitgegroeid tot venijnig gefluister en akward stares. De dames hier hebben namelijk het idee dat ik op hun mannen aas. Echt belachelijk als je het mij vraagt, en het heeft de gezellige sfeer compleet verpest.
Al een poosje ben ik gescheiden en had ik prima contact met de buren. Het voelde als een fijne plek om te wonen; een buurt waar iedereen je groet en je gerust even kunt binnenlopen voor een kletspraatje of bakkie. Maar dat veranderde toen ik vaker begon te praten met een paar buurmannen. Het ging echt alleen over simpele zaken zoals de tuin en de kids. Blijkbaar lag het gevoeliger dan ik dacht.
De problemen begonnen toen mijn buurvrouw Ilse een opmerking maakte: “Je lijkt wel een sport van het praten met álle mannen te maken, hè?” Ik lachte het nog weg, maar voelde dat er iets meer achter zat. Vanaf dat moment ging het echt bergafwaarts. Andere vrouwen begonnen me steeds meer te vermijden en ik kreeg het gevoel dat ik niet meer gewenst was. Opeens was ik niet meer welkom bij buurtbijeenkomsten, wat als een fikse teleurstelling kwam.
Waar komt dit vandaan? Ik zoek niet naar een nieuwe vlam. Ik ben druk genoeg met mijn eigen zaken. Ja, ik maak een babbeltje met de mannen in de buurt, maar dat is slechts vriendschap. Toch lijkt het alsof sommige vrouwen dit anders zien. Ze denken dat ik erop uit ben om hun relaties te verwoesten of hun mannen van hen af te pakken.
Is Verhuizen de Oplossing?
De zaak werd erger toen Marc, een buurman, vroeg of ik kon helpen met zijn tuin. Zijn vrouw was niet thuis, dus ik dacht er niks van en stond lekker te snoeien toen zij opeens binnenkwam. De blik die zij gaf sprak boekdelen—ik kon er beter vandoor gaan. Toen ik hoorde dat een buurvrouw anderen aanraadde mij niet thuis te laten als ze er niet zijn, voelde ik me als een paria in eigen straat.
Het doet zeer dat ik zo bekeken word. Alsof ik een bedreiging ben, terwijl ik had gedacht dat we in deze buurt op elkaar konden rekenen. Ik heb geprobeerd met een aantal vrouwen te praten, maar dat hielp nauwelijks. Ze blijven vastgeroest in hun idee dat ik, als gescheiden vrouw, alleen maar op zoek ben naar aandacht. Alsof ik geen vriendelijk gesprek kan voeren zonder bijbedoelingen.
Ik snap dat sommige relaties onzekerheden hebben, maar waarom moet die onzekerheid op mij geprojecteerd worden? Het lijkt wel of ik automatisch als dreiging word gezien omdat ik gescheiden ben. Die rol wil ik echt niet, ik ben gewoon mezelf, iemand die af en toe een praatje maakt en klaar staat om anderen te helpen. Helaas hangt er nu een sfeer van wantrouwen en jaloezie.
Het idee om te verhuizen spookt steeds meer door mijn hoofd, al wil ik dat liever vermijden. Ik houd van mijn huis, van deze wijk. Maar als ik steeds moet aanhoren dat er geroddeld wordt en mensen me vreemd aankijken, vraag ik me af hoe lang ik dat nog volhou. Misschien had ik meer afstand moeten houden, maar het is toch jammer dat dat nodig zou zijn.
Wat ik graag wil is dat al het gedoe stopt en mensen me zien voor wie ik ben: gewoon Danique, een buurvrouw die slootjes maakt en klaar staat om te helpen. De buurt voelt echter zo verkild dat ik me afvraag of het ooit nog goed komt. Tot die tijd probeer ik maar door te gaan met mijn leven en de schouders op te halen. Al doet het wel zeer om zo verkeerd te worden begrepen door mensen die ik als vrienden zag.
