Worstelen Met Afscheid
Helemaal Alleen
Ik vrees de stilte die volgt als hij er niet meer is. Het idee om wakker te worden in een huis dat voelt als een koude leegte, zonder zijn warme snuitje tegen mijn hand. Dat ik geen reden meer heb om ’s ochtends op te staan en de dag te beginnen. Hij is mijn houvast in een wereld die steeds meer draait om verlies.
Telkens als ik naar Minoes kijk, krijg ik een knoop in mijn maag. Ik ben bang dat ik hem onterecht laat lijden, maar de gedachte om hem te verliezen is lastig te verdragen. Ik wil dat hij weet dat ik er voor hem ben, zoals hij er altijd voor mij was. Misschien is het egoïstisch, maar ik kan me mijn leven zonder hem niet voorstellen.
Ik weet dat er een moment komt waarop ik afscheid moet nemen. Het is onvermijdelijk dat die dag zich aandient. Maar ik hoop stilletjes op een natuurlijke gebeurtenis, dat hij vredig in zijn slaap wegdrijft en ik hem niet zelf naar de dierenarts hoef te brengen. Dat zou voor ons beiden het meest vredige einde zijn.
Het is niet dat ik niet om Minoes geef, juist het tegenovergestelde. Mijn liefde voor hem maakt het zo moeilijk om hem los te laten. Hij is mijn laatste stukje thuis, een liefdevolle aanwezigheid in een steeds kleiner wordende wereld. Zolang hij hier is, voel ik me niet helemaal alleen.
Hoe zou jij omgaan met Anja’s situatie? Kun je je voorstellen dat je dezelfde keuze maakt, of zou je het anders aanpakken? Deel je gedachten in de reacties op onze Facebook-pagina!
