De Relatie Tussen Anja en Minoes
Minoes, mijn trouwe kat, is al zestien lange jaren bij me en is een onmisbaar deel van mijn leven geworden. In mijn stille huis is hij mijn gezelschap, veel meer dan zomaar een huisdier. Helaas is hij nu heel ziek. De dierenarts heeft zelfs gesuggereerd dat inslapen misschien het beste zou zijn. Voor Minoes is dat wellicht de juiste beslissing, maar ik kan er niet mee instemmen. Zonder hem zou ik me ontzettend eenzaam voelen.
Elke dag zie ik Minoes achteruitgaan. Hij heeft geen trek meer, lopen gaat moeilijk, en de energieke Minoes van vroeger is bijna verdwenen. Hij ligt vaak urenlang in zijn mandje en voelt koud aan als ik hem probeer te aaien. De dierenarts vertelde me dat hij veel pijn heeft en dat inslapen de vriendelijkste optie zou zijn. Maar het idee alleen dat ik zonder hem moet verdergaan, is angstaanjagend. Wie begroet me straks ’s ochtends, en wie houdt me gezelschap op de bank?
Niet iedereen in mijn omgeving heeft begrip voor mijn dilemma. Velen zeggen dat ik hem moet laten gaan en dat ik hem onnodig pijn doe. Maar Minoes is speciaal voor me. Hij kwam bij ons toen mijn man nog leefde, in een tijd vol liefde en vreugde. Na het overlijden van mijn man is Minoes mijn steun geweest, degene die mij hielp in die eerste moeilijke jaren. Hij was er altijd, zelfs als ik verdriet had, een constante aanwezigheid toen alles stil werd.
Als ik afscheid moet nemen van Minoes, voelt het alsof ik een deel van mezelf verlies. Alsof ik die laatste verbinding met mijn verleden moet loslaten, iets waar ik nog niet klaar voor ben. Misschien laat ik hem langer lijden dan goed is, maar zonder hem vraag ik me af wie ik eigenlijk ben. Mijn kinderen wonen ver weg, en veel vriendinnen zijn er niet meer. De dagen zijn lang en leeg zonder zijn aanwezigheid. Minoes vult die leegte sinds hij bij me kwam wonen.
Lees verder op de volgende pagina
