Hoewel ze begrijpt dat haar kinderen het druk hebben, voelt ze zich steeds meer afgesloten en afgewezen. Ze vult haar dagen met lezen, puzzels maken, en wandelen, maar de stilte in huis blijft zwaar wegen. Maria wil haar kinderen niet tot last zijn, maar ze mist het gevoel van verbondenheid en het idee dat ze nog steeds een belangrijke plek in hun leven inneemt, niet alleen als iemand die hen helpt, maar als hun moeder.
Ze vraagt zich af of dit haar toekomst zal zijn: een leven vol eenzaamheid, waarin ze zich steeds meer probeert te vermaken met kleine dingen zoals tuinieren en bakken. Ondanks haar begrip voor hun drukke levens, blijft Maria hopen op meer spontane belletjes en momenten van echte verbinding met haar kinderen. Ze verlangt naar de tijden waarin haar huis gevuld was met liefde en aandacht, en hoopt dat haar kinderen ooit zullen inzien hoeveel ze voor hen betekent, niet alleen als een hulpbron, maar als de moeder die hen altijd met onvoorwaardelijke liefde heeft omringd.
Hoe zou jij hier mee omgaan?
