Maria is 81 jaar en woont in haar eentje in een rustig dorpje, waardoor ze zich vaak alleen voelt. Ze heeft vier volwassen kinderen die hun eigen drukke levens hebben. Hoewel ze zielsveel van hen houdt, merkt Maria dat hun belletjes zeldzaam zijn en meestal alleen plaatsvinden als ze iets nodig hebben. “Mijn kinderen bellen alleen als ze iets nodig hebben,” zegt ze zachtjes.
Maria heeft haar hele leven besteed aan de zorg voor haar gezin. Ze stond altijd klaar, of het nu ging om kleding herstellen of op haar kleinkinderen passen. Haar huis was ooit gevuld met leven, spelende kinderen en de geur van verse koekjes. Maar die tijden zijn voorbij; haar kinderen zijn hun eigen weg gegaan en hebben hun eigen gezinnen.
Maria begrijpt dat hun levens druk zijn, maar de schaarsheid van de telefoontjes doet haar pijn. Ze mist de diepgaande gesprekken, het delen van herinneringen, en het simpele genoegen van een gesprek waarin ze niet enkel als hulpbron gezien wordt. Wanneer ze zelf contact probeert op te nemen, krijgt ze vaak korte, gehaaste reacties, wat haar verdrietig maakt.
Lees verder over dit trieste verhaal op de volgende pagina…
