Linda is 59 en merkt dat haar huwelijk anders is dan ze ooit had gehoopt. Martin kan haar soms slecht behandelen, en dat hakt erin. “Sinds mijn zeventiende zijn we een stel,” vertelt ze. “Toen ik twintig was, zijn we getrouwd. Ik wist toen echt niet dat mannen ook anders konden zijn. Hij was koppig, had een sterke wil en leek vooral met zichzelf bezig. Toch had hij ook zijn pluspunten: een goede baan, hij bleef me trouw en mijn verjaardag vergat hij nooit. Hoeveel mannen doen dat nog? In de jaren dat de kinderen klein waren, functioneerde ons gezin prima. We liepen elkaar niet in de weg en dat werkte.”
Nu de kinderen het huis uit zijn en Martin met pensioen is, is alles veranderd. Ze zitten veel dichter op elkaar, en dat zorgt voor frictie. “Wat ik vroeger al onaangenaam vond, is nu echt een probleem geworden,” zegt Linda. “Hij kan dagenlang humeurig zijn zonder dat ik snap waarom. Als hij denkt dat ik iets verkeerd doe, snauwt hij. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet hoef te accepteren en dat ik meer respect verdien.”
Toch denkt Linda niet meteen aan scheiden. “Wat moet ik hiermee?” vraagt ze zich af. “Ga je op mijn leeftijd nog uit elkaar? Vriendinnen zeggen dat er nog een heel leven voor me ligt, maar zo voelt het niet. Alleen oud worden vind ik een eng idee. Wil ik mijn mooie huis inruilen voor een klein appartement waar ik in mijn eentje zit? Alleen al de gedachte schrikt me af. Misschien klinkt het materialistisch, maar die dingen tellen voor mij. Misschien wordt Martin met de tijd weer wat gezelliger. Gelukkig hebben we een ruim huis.”
Waarom Linda toch blijft
Linda blijft vooral vanwege zekerheid en houvast. Op hun leeftijd is scheiden geen stap die je zomaar zet. Ze wil haar fijne plek niet opgeven en ziet het niet zitten om alleen in een klein appartement te wonen. De angst voor eenzaamheid remt haar. Ze noemt zichzelf soms materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid betekenen veel voor haar.
Daarnaast klampt ze zich vast aan de hoop dat het beter wordt. Ze verwacht dat Martin met tijd en ruimte minder prikkelbaar wordt en weer wat gezelliger is. Met genoeg afstand en geduld hoopt ze dat de scherpe randjes van zijn humeur slijten.
Hoewel de kinderen haar aansporen om meer respect te eisen en haar situatie serieus te nemen, leunt Linda op wat ze kent. Vriendinnen zeggen dat ze nog altijd kan kiezen voor verandering, maar Linda ziet die toekomst niet voor zich. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat er wél is en wat vertrouwd en veilig voelt.
Het idee dat het alleen maar slechter kan uitpakken, voedt haar angst. Alleen zijn en accepteren dat er misschien weinig verandert, is voor haar een enorme stap. Ze vermijdt liever het risico van grote keuzes en probeert haar welzijn te vinden binnen de structuur van het leven dat ze samen al hebben opgebouwd.
