Marjan, 61 jaar en moeder van drie, raakte onlangs in een lastige situatie. Jarenlang zette ze haar kinderen altijd voorop, maar op een gegeven moment vroeg ze hen om mee te betalen aan de kosten in huis. Dat viel totaal niet in de smaak; haar kinderen reageerden boos. In deze blog lees je wat Marjan meemaakte en gaan we in op de bredere vraag: is kostgeld vragen aan volwassen kinderen normaal of niet?
Het grootste deel van haar leven draaide alles bij Marjan om haar gezin. Ook toen de kinderen al volwassen waren, zorgde ze ervoor dat het hen aan niets ontbrak. “Mijn focus lag altijd op hun welzijn, en geld vragen voelde niet goed,” zegt Marjan. “Maar toen mijn financiële situatie veranderde en alles duurder werd, merkte ik dat ik het niet meer alleen kon dragen.” Ze besefte dat ze niet de enige is; veel ouders blijven ondersteunen, maar vragen zich af wanneer je een bijdrage mag verwachten.
Een moeilijke knoop om door te hakken
De keuze om kostgeld te vragen kwam voort uit stijgende uitgaven en een inkomen dat achterbleef. “Rekeningen bleven binnenkomen, boodschappen werden steeds prijziger en ik maakte me zorgen over later,” legt ze uit. Ze begon voorzichtig het gesprek met haar kinderen, hopend op begrip. “Maar hun reactie was allesbehalve mild,” vertelt Marjan. “Ze hadden het gevoel dat ik hen tekortdeed.”
Haar oudste, Erik van 28, nam het haar het meest kwalijk. “Hij zei dat ik hen nooit om geld had gevraagd toen ze jonger waren en dat het daarom nu niet eerlijk was,” zegt Marjan. Die opmerking kwam hard aan en zette haar aan het denken: hoort een bijdrage vragen bij het opvoeden, of moet je als ouder blijven zorgen, hoe oud je kinderen ook zijn?
Over kostgeld vragen aan volwassen kinderen die thuis wonen zijn de meningen sterk verdeeld. Sommigen vinden het juist goed: je bereidt je kinderen voor op de realiteit en ze leren wat geld waard is. Anderen zeggen dat je, zolang het kan, je kinderen uit liefde blijft steunen. “Ik wil niet dat ze zich ongewenst voelen, maar ik moet óók aan mijn eigen toekomst denken,” zegt Marjan. En precies daar zit de worsteling.
Marjan legde haar dilemma voor aan vrienden en familie. De reacties liepen uiteen. De een vond dat ze gelijk had en dat haar kinderen oud genoeg zijn om verantwoordelijkheid te nemen. De ander vond dat ze hen, wat het ook kost, moest blijven helpen. Sandra, een goede vriendin, moedigde haar aan om bij haar besluit te blijven. “Ze moeten leren hun eigen boontjes te doppen,” zegt Sandra. “Geld komt niet uit de lucht vallen, en je hoort te weten wat dingen kosten.”
Hoe pijnlijk het ook was, Marjan hield vast aan haar keuze. Ze legde haar kinderen uit dat het niks met minder liefde te maken had, maar met noodzaak. Ze stelde voor om samen de financiën door te nemen en opties te bespreken. “Ik wil dit met elkaar oplossen. Als we er open over praten en aan beide kanten water bij de wijn doen, komen we eruit,” zegt ze.
Marjans verhaal laat zien hoe ingewikkeld de relatie tussen ouders en volwassen kinderen kan worden. Kostgeld vragen is niet leuk, maar soms wél nodig: voor lucht in je budget en om je kinderen verantwoordelijkheid bij te brengen. Uiteindelijk draait het om goed praten met elkaar en begrip aan beide kanten. Marjan hoopt dat haar kinderen later inzien dat het geen gebrek aan liefde was, maar een praktische keuze. “Het zijn pittige gesprekken, maar ik heb er vertrouwen in dat we hier sterker uitkomen,” zegt ze vastberaden.
Met haar ervaring wil Marjan andere ouders bemoedigen die met hetzelfde worstelen. “We doen allemaal ons best, en soms horen daar lastige beslissingen bij,” benadrukt ze. “Als je eerlijk blijft en de dialoog aangaat, kun je samen veel aan.”
