Als kinderen misstappen maken
Hoe graag je ook denkt dat je kind alles goed doet, in het echt komt niemand foutloos door z’n jeugd. Opgroeien is oefenen, je neus stoten en hopen dat je ervan leert. Wat uiteindelijk telt is niet alleen wat er misging, maar vooral wat je daarna met die misser doet.
Waarom ouders straffen
Daarom geven ouders straf: je maakt een verkeerde keuze en krijgt met de gevolgen te maken, zodat je snapt dat je over een grens bent gegaan. Soms is zo’n maatregel klein, soms juist behoorlijk stevig. In dit verhaal koos een vader voor die laatste aanpak toen hij hoorde wat zijn dochter op school had uitgespookt.
De harde ingreep van een vader
De tiener had in de les een klasgenoot belachelijk gemaakt die door chemotherapie al haar haar kwijt was. Toen haar vader dat hoorde, was hij niet alleen boos, maar vooral diep teleurgesteld. Om te voorkomen dat ze ooit nog zoiets zou flikken, greep hij drastisch in: hij scheerde haar hoofd kaal, zodat ze zou voelen hoe het is om in de schoenen van het andere meisje te staan.
Nog een schep erbovenop
Tegen CafeMom vertelde hij dat er meer achter zat. Zijn dochter heeft verkering met de ex van het zieke meisje, en er speelde al langer gedoe. In de klas liep een woordenwisseling uit de hand door roddels over relaties en loyaliteit. Volgens de vader riep het andere meisje dat de vriend van zijn dochter haar alleen gebruikte voor seks en noemde ze zijn dochter een slet. Dat alleen al raakte hem: hij wist niet eens dat zijn dochter seksueel actief was. Daarna escaleerde het en eindigde het in wat hij het ‘pruikenincident’ noemde.
“Zo heb ik haar niet opgevoed”
De vader zegt dat de twee al kibbelen sinds zijn dochter met die jongen ging. Typisch puberaal kampjesgedoe, vindt hij, maar dat praat haar gedrag niet goed. Wat hem het meest stak, was hoe ze zich bij de conrector opstelde: geen spoortje spijt, alleen excuses en vergoelijkingen. Ze vond dat het andere meisje het verdiende. Voor hem ging daar een keiharde grens over.
“Geen pruik. Gewoon zo naar school.”
Zijn straf was niet iets wat je uit het zicht afhandelt; hij koos bewust voor een zichtbaar signaal. “Geen pruik,” zei hij. “Ze gaat zo naar school tot het is teruggegroeid.” Dat zorgde direct voor een stortvloed aan reacties online en in de buurt. Veel mensen, onder wie de moeder van het meisje, vonden dat hij veel te ver ging. Zij vreesden dat zijn dochter nu zelf doelwit van pesterijen zou worden.
Het doel: empathie afdwingen
De vader laat zich niet van de wijs brengen door kritiek. Volgens hem was dit precies het punt: zijn dochter laten ervaren hoe het voelt om bekeken te worden om iets waar je geen controle over hebt. In zijn ogen miste ze een basis aan inlevingsvermogen, en met een onvergetelijke les wilde hij duidelijk maken hoe pijnlijk buitensluiting is. Hij zegt pesten te verafschuwen en vindt het onverteerbaar als ouders wegkijken omdat ze hun “engel” niet onder ogen willen zien.
Te ver, of noodzakelijk?
De discussie draait inmiddels vooral om de vraag of dit opvoeden is of vernederen. Critici vinden dat je met schaamte geen empathie kweekt, maar eerder angst en wrok. Anderen zeggen dat sommige grensoverschrijdingen een stevige reactie vragen, juist omdat woorden alleen dan niet genoeg zijn. De vader zelf blijft erbij dat hij een duidelijke, directe les wilde geven en dat een zachte aanpak te weinig impact had.
Wat vind jij?
Ging deze vader te ver door het hoofd van zijn dochter kaal te scheren, of was het een harde maar eerlijke poging om haar de gevolgen van pesten te laten voelen? Waar trek jij de lijn tussen corrigeren en vernederen, en hoe leer je een puber echte empathie? We zijn benieuwd naar jouw mening.
