Als vader met een uitkering was het kopen van een fatbike een behoorlijk grote stap. Eigenlijk, als ik eerlijk ben, ging het financieel gezien een beetje te ver. Toch vond ik het ontzettend belangrijk dat mijn zoon, Hamza, die geweldige vrijheid zou ervaren. Zo begon ik elke week wat geld opzij te zetten. Ik struinde door parken en langs fietspaden op zoek naar statiegeldflessen en -blikjes.
Het was niet makkelijk en vaak erg vermoeiend, maar telkens als ik dacht aan die blik in Hamza’s ogen, kreeg ik weer nieuwe energie om door te gaan. Elke euro die ik verzamelde, bracht ons dichter bij het doel.
Uiteindelijk kwam de dag dat we genoeg hadden gespaard en samen de fatbike konden kopen. Hamza’s blije gezicht was werkelijk onbetaalbaar. Voor hem was het niet zomaar een cadeau; het stond symbool voor volharding en toewijding. Hij begreep dat deze fiets een symbool was van zijn groeiende zelfstandigheid.
Nieuwe Wetgeving en Bezorgdheid
Nu speelt er echter iets anders. Er zijn geruchten dat de overheid denkt aan het invoeren van een minimumleeftijd voor het gebruik van fatbikes. Dit baart me zorgen, want het zou zomaar kunnen dat Hamza zijn vrijheid moet inleveren. Als de nieuwe wet werkelijkheid wordt, zou hij mogelijk niet meer mogen fietsen en met de bus moeten gaan. Het doet pijn om te bedenken dat zijn blije fietsritjes zouden kunnen verdwijnen.
Die fatbike betekent zoveel voor hem – het is meer dan alleen een manier om te reizen. Het is een manier waarop hij zelfstandigheid en een gevoel van verantwoordelijkheid opdoet. Het idee dat zo’n belangrijke les verloren kan gaan door een generieke regel, zit me dwars. Waarom zou een wet alles en iedereen over één kam scheren?
Natuurlijk, veiligheid is heel belangrijk en het gebruik van fatbikes heeft ongelukken veroorzaakt. Maar Hamza rijdt altijd voorzichtig en we hebben de verkeersregels goed doorgenomen. Waarom zouden kinderen die wel verantwoordelijk met hun fiets omgaan moeten lijden onder de fouten van anderen? Het voelt oneerlijk voor kinderen die wél verstandig fietsen.
Onze financiële middelen zijn beperkt, dus hem elke dag met de auto naar school brengen is geen mogelijkheid voor ons. Het openbaar vervoer is er wel, maar Hamza geniet veel meer van zijn fietstocht. Als hij straks langer onderweg is of in de regen op de bus moet wachten, voelt dat als een beperking van zijn vrijheid.
De regels rondom fatbikes lijken steeds strikter te worden, zonder ruimte voor uitzonderingen en het vertrouwen in ouders. Hamza heeft laten zien dat hij zijn verantwoordelijkheden serieus neemt, en dat zou beloond moeten worden, niet ontmoedigd. Regels die zulke initiatieven belemmeren, maken het voor ouders moeilijker om deze waarden over te brengen.
Uiteindelijk wil ik mijn kinderen meer leren dan alleen het volgen van regeltjes: zelfstandig nadenken, respect tonen voor anderen en betekenisvolle verantwoordelijkheden dragen. De overheid zou vertrouwen moeten hebben in de keuzevrijheid van ouders voor wat betreft hun kinderen.
De mogelijke wetswijziging laat me realiseren dat onze samenleving vaak te restrictief is voor de jeugd. Beleid zou verder moeten kijken dan simpelweg regels en in plaats daarvan mogelijkheden creëren voor de persoonlijke groei van zelfstandige en verantwoordelijke kinderen.
