Lang carrièreverhaal, onzekere toekomst
Hans is 66 en denkt met gemengde gevoelens terug aan zijn lange carrière in de bouw. Na 45 jaar hard werken, van leerling-timmerman tot baas, had hij niet verwacht dat hij nu zou moeten nadenken of hij een bezoekje aan het café kan veroorloven. “Waarvoor heb ik al die jaren gewerkt?” vraagt hij zich af terwijl hij de rekening van vorige maand bekijkt.
De bouw was altijd zijn passie. Hans werkte graag met zijn handen en hield van dingen maken. “Hard werken is mijn ding,” herinnert hij zich. “De bouw was niet zomaar een baan; het was een belangrijk deel van mijn leven en ik ging er helemaal voor. En nu moet ik nadenken of ik wel een biertje kan betalen.”
Toen hij stopte met werken, dacht hij dat hij een rustige en zorgeloze tijd tegemoet zou gaan, maar het pakte anders uit. Het pensioen dat hij krijgt, is niet genoeg voor de stijgende kosten van het leven. “Als ik met werkende vrienden praat, voel ik me vaak buitengesloten,” deelt Hans. “Zij kunnen leuke dingen doen, maar ik moet op elke cent letten.”
Hij denkt terug aan de tijden dat hij met collega’s na een werkweek naar de kroeg ging. “Het was een manier om te ontspannen en elkaar beter te leren kennen. Nu lijkt het alsof ik de enige ben die niet meer kan deelnemen aan die simpele genoegens.”
Zorgelijke tijden en een sprankje hoop
De werkelijkheid is hard: de prijzen van eten en drinken zijn de laatste jaren fors gestegen. “Een biertje in het café is tegenwoordig bijna niet te doen. Mijn uitgaven zijn zo hoog dat ik mezelf moet beperken,” legt Hans uit. “Ik dacht altijd dat ik na jaren hard werken zou kunnen genieten van mijn oude dag. Maar in plaats daarvan moet ik me zorgen maken over elke euro.”
Hans wordt gefrustreerd van de situatie waarin hij, na jarenlang zwoegen, nu moet knokken om rond te komen. “Ik heb altijd geleerd goed met geld om te gaan, maar dat lijkt nu niet meer genoeg. Ik vraag me af: Wat heb ik nu eigenlijk bereikt? Ik moet nadenken of ik wel een kopje koffie kan betalen.”
Hij voelt zich in de steek gelaten door de maatschappij. “Waarom, na al die jaren dat ik me heb ingezet, moet ik nu zo vechten om rond te komen?” vraagt hij zich hardop af. Het idee dat zijn inzet en toewijding niet op waarde worden geschat, maakt hem treurig. “Ik wil niet alleen een nummertje in het pensioenstelsel zijn.”
Toch wil Hans niet de moed verliezen. Hij blijft actief en zoekt naar manieren om zijn situatie te verbeteren. Misschien kan hij een klusje hier of daar doen of van een hobby wat geld verdienen. “Thuiszitten is geen optie, maar ik moet goed balanceren tussen wat ik kan en wat ik moet doen om het hoofd boven water te houden,” zegt hij.
Ondanks de uitdagingen blijft Hans optimistisch. Al hebben zijn vrienden meer financiële vrijheid, hij is trots op zijn harde werk en toewijding aan de bouw. “Ik heb veel bereikt met mijn eigen handen, en daar ben ik echt trots op,” vertelt hij met een glinstering in zijn ogen. Hij hoopt dat er in de toekomst meer aandacht zal zijn voor mensen zoals hij, die hun leven hebben gewijd aan de opbouw van de maatschappij.
Met die gedachte gaat Hans verder met zijn leven, vastbesloten er het beste van te maken ondanks de moeilijke tijden. “Misschien kan ik ooit weer een biertje drinken met vrienden. Maar tot die tijd zet ik thuis koffie en kijk ik hoe ik mijn leven wat leuker kan maken,” eindigt hij met een knipoog en een glimlach.
