Je kreeg het niet zomaar, er moest flink voor geoefend worden. Urenlang in een benauwd zwembad, met een instructeur die streng maar eerlijk was. Die chloorgeur bleef nog wekenlang in je haar hangen en je had altijd gerimpelde tenen.
Het moment dat je het ontving, voelde als een echte overwinning. Je was doorweekt, koud, maar dolblij. Er werd een moment vastgelegd met een handdoek om je schouders en een brede grijns op je gezicht. Thuis kreeg het meteen een plekje in een lijstje of bij de belangrijke documenten. Niet omdat het er mooi uitzag, maar omdat het betekende: je had het gehaald.
Eigenlijk was het niks bijzonders – een simpel stuk stof, rechthoekig en dun, in saaie kleuren. Toch voelde het aan als iets officieels. Het zat vast aan karton of zat simpel los in een plastic hoesje. En iedereen wist wat het betekende: jij kon overleven in het diepe, met kleding aan, door een gat duiken, en blijven drijven alsof je leven ervan afhing.
Op school werd er volop over gesproken als een soort prestatie. De een had A, de ander was al bij B. Sommigen hadden zelfs C – die waren echte helden. Maar de meeste kinderen stopten bij deze. Iedereen wist: hiermee was het ‘klaar’, tenminste voor de meeste ouders.
Nu ligt het ergens in een oude doos, vergeeld en vergeten. Maar één blik erop en je bent meteen terug in dat zwembad, met die zenuwen en dat trotse gevoel.
Weet jij nog wat dit stukje stof was?
Antwoord
Het antwoord is: het oude zwemdiploma B.
Niet digitaal, niet gelamineerd, geen officieel document – gewoon een stukje textiel of bedrukt papier, vaak met een fletse blauwe achtergrond en je naam erop geschreven in pen.
Het zwemdiploma B stond voor zoveel meer dan alleen kunnen zwemmen. Het betekende dat je doorzettingsvermogen had, je was een stap verder dan enkel ‘beginner’. Je kon met een regenjas door een gat in een zeil duiken en dan netjes rugslag naar de kant doen. Voor je ouders was je veilig genoeg om bij een meer op vakantie te gaan.
Veel kinderen stopten na B. Sommigen gingen door voor C, maar B voelde al aan als ‘gevorderd’. Het diploma eindigde meestal in een kast, een map of een verhuisdoos. Maar de herinneringen eraan – de chloorlucht, het spetterende water, de opluchting na het afzwemmen – die blijven.
Een simpel stukje stof, maar voor degenen die er waren: onvergetelijk.
