Het was klein, betaalbaar en altijd te vinden. Je zag het bij kiosken, buurtwinkels en de kassa van de supermarkt. Meestal in een kartonnen display vol felle kleuren, omringd door ander snoep dat je misschien bent vergeten. Maar dit… dit blijft in je geheugen hangen.
De geur was herkenbaar. Zoet, met een vleugje kunstmatig en iets dat je zou omschrijven als ‘jeugd’. Het papier was strak om een stevig blokje gewikkeld, en wanneer je het opendeed, zat er altijd een extraatje bij. Iets om te lezen, zelfs als het nergens op sloeg. Iets waar je vrienden omheen verzamelden. Iets wat je nooit helemaal snapte, maar dat hoorde er gewoon bij.
De smaak? Fel en intens de eerste paar seconden. Daarna werd het taai, maar niemand gaf om die smaak. Het ging om het gevoel. Om het ritueel. Om erbij te horen.
Wanneer je het in je mond stopte, werd praten moeilijker. Maar dat maakte niets uit – het bracht je weer even terug. Terug op het schoolplein, tijdens de pauze, met vieze handen en volle jaszakken. Je was weer acht jaar oud, met de zon op je gezicht en zorgeloze gedachten.
Je zou zweren dat je het vergeten was. Totdat je ergens op een rommelmarkt een oude verpakking zag en alles weer wist.
Maar de vraag is nu: wie herinnert zich dit nog?
Antwoord
Het antwoord is: Bazooka kauwgom.
Die stevige, vierkante kauwgom die altijd kwam met een klein stripje van Bazooka Joe. De mascotte met het ooglapje, de korte mopjes op vergeeld blauw-roze papier, en de kauwgom zelf – bijna niet kapot te kauwen, maar dat maakte het juist de moeite waard.
Bazooka was meer dan snoep. Het was een ritueel, een moment, een symbool van kind-zijn in een tijd die eenvoudiger leek. De smaak verdween snel, maar de herinnering bleef des te langer.
Wie het kent, zal het nooit echt vergeten. En wie het nooit heeft geproefd, mist iets kleins maar magisch van een wereld die niet meer bestaat.
Dus nog eens: wie herinnert zich dit nog?
Waarschijnlijk meer mensen dan je denkt.
