“Hoe moeilijk kan het zijn om minstens één fatsoenlijk vegan gerecht te verzinnen?” zegt Sterre, 28, terwijl ze aan haar cappuccino met havermelk nippt. Ze eet al vijf jaar volledig plantaardig en noemt zichzelf “niet extreem, gewoon bewust bezig”. Toch raakt ze gefrustreerd van hoe veel restaurants met vegan gasten omgaan.
Uit eten met vrienden eindigt vaak in een domper
Sterre is dol op uit eten gaan. Nieuwe smaken ontdekken, urenlang kletsen aan tafel – dat hoort erbij. Maar bijna elke keer moet ze eerst bellen, hopen dat er iets geregeld kan worden, of ze belandt met een kale salade zonder dressing. “Dan zit iedereen aan een uitgebreid driegangenmenu en ik krijg een bord droge groente. Dat is niet uit eten, dat is overleven.”
“Vegan is allang geen rage meer”
Wat haar vooral stoort: restaurants doen alsof vegan eten iets bijzonders is. “We leven in 2025. Veganisme is niet meer alleen voor hipsters in Amsterdam. Steeds meer mensen kiezen hiervoor – om dieren, gezondheid of het klimaat. Waarom loopt de horeca dan nog zo achter?”
Ze wil dat het wettelijk wordt geregeld
Volgens Sterre is het tijd voor duidelijke afspraken. “Als je allergenen verplicht moet vermelden en aan voedselveiligheid moet voldoen, waarom dan niet ook aan een vegan optie?” Ze pleit voor een regel die elk restaurant verplicht om minimaal één volwaardig plantaardig hoofdgerecht op de kaart te zetten. “Niet als noodoplossing, maar als normaal onderdeel van het menu.”
Geen trek meer in ‘ik maak wel wat voor je’
Ze vindt het vernederend om telkens te moeten vragen of de keuken “iets kan improviseren”. “Dan krijg ik couscous met wat gegrilde paprika. Dat is geen gerecht; dat is een verdwaald bijgerecht. Vegan koken is echt niet ingewikkeld. Kijk maar naar de supermarkt: daar lukt het toch ook?”
Restaurants blijven in het verleden hangen
Volgens haar is het vooral gemakzucht. “De horeca leunt op oude patronen: vlees, vis, zuivel, klaar. Terwijl de wereld verandert. Je kunt niet meer zeggen: ‘Er is geen vraag naar.’ Die is er wél, ze kijken alleen niet goed.” Restaurants die niet mee bewegen, raken volgens haar klanten kwijt. “Mensen willen keuzes die iedereen meenemen. Als je dat niet snapt, loop je achter.”
Eén gerecht waar iedereen iets aan heeft
Sterre benadrukt dat het haar niet alleen om zichzelf gaat. “Een vegan gerecht is ook fijn voor vegetariërs, mensen met lactose-intolerantie of wie gewoon lichter wil eten. Met één goed gerecht maak je zóveel mensen blij. Waarom zou je dat laten?”
Gelijke kansen aan tafel
Voor haar draait het om gelijkwaardigheid. “Als ik met vrienden ga eten, wil ik niet degene zijn die steeds moet schipperen. Ik wil ook gewoon iets van de kaart kiezen zonder gedoe. Iedereen hoort zich welkom te voelen – ook als je geen dieren wilt eten.”
“Tijd voor verandering”
Ze vindt dat de overheid mag helpen bij die omslag. “Geef subsidies aan zaken die plantaardige gerechten ontwikkelen. Of stel heldere regels op. We hebben voor van alles wetten; waarom niet voor eten dat goed is voor mens, dier en planeet?”
Wat vind jij?
Moeten restaurants verplicht worden om vegan opties aan te bieden, zoals Sterre voorstelt? Of gaat dat te ver en hoort die keuze bij de ondernemer te liggen? Misschien raakt ze hier iets groters: eten is niet alleen persoonlijk, maar ook iets wat de samenleving raakt.
Terwijl veel mensen blijven discussiëren over smaak, komt Sterre tot één simpele vraag:
“Waarom zou mijn recht op lekker eten minder waard zijn, alleen omdat ik geen dieren wil eten?”
