Martijn is 32 jaar oud en heeft al vier jaar een relatie met Joanne. Hij heeft veel om haar gegeven, maar nu heeft hij er genoeg van. Het ligt niet aan vreemdgaan, ruzies of geld, maar aan tofu.
Continu vermoeid, steeds bleek
Joanne eet vegetarisch. Al vanaf hun eerste afspraakje. Ze eet geen vlees, geen vis, geen kip, niets dat ooit druk bezig was met ademen.
Aanvankelijk vond Martijn het aantrekkelijk; een vrouw met sterke overtuigingen. Maar inmiddels ligt ze elke paar maanden ziek thuis, gewikkeld in een deken, met een thermometer in de hand.
Ze ziet er bleek uit, is uitgeput, en haar weerstand lijkt van papier te zijn gemaakt. “Soms lijkt ze wel een wandelende vitaminepil met een Netflix-abonnement,” zegt Martijn met een vleugje sarcasme.
Vlees is niet de vijand
Martijn vermoedt dat haar eetgewoonten de boosdoener zijn. “Je lichaam heeft echt vlees nodig. Voor de weerstand, voor energie, voor een gezonde huid, voor alles eigenlijk.”
Hij heeft haar herhaaldelijk gevraagd vlees weer een kans te geven. “Begin gewoon met wat kip. Of anders bouillon.” Maar Joanne blijft stug.
“Haar argument is steeds: ‘Ik wil geen begraafplaats zijn voor dieren.’ Ondertussen lijkt het alsof ze bij het traplopen zou kunnen omvallen.”
Gezelligheid verdwenen, spanningen nemen toe
Voor Martijn is het niet alleen een kwestie van gezondheid, maar ook een sociaal probleem. “Elke barbecue met vrienden verandert in discussies en preken over moraliteit.”
Hij zit daar met een spies, zij met een salade van kikkererwten en verwijten. “Elk gezellig moment bederft zodra er vlees in het spel is.”
Samen koken is verleden tijd. “Ik wil een lekkere stoofpot bereiden. Maar zij komt met tempeh en een bezorgde houding.”
Een leven met tofu
Martijn heeft het gevoel dat hun relatie steeds meer draait om wat er niet gegeten wordt. “Het voelt alsof ik meer te maken heb met haar dieetrestricties dan met haar als persoon.”
Hij vertelt dat hij zich jarenlang heeft aangepast. Geen vlees in haar keuken. Geen biefstuk eten in haar bijzijn. Geen grapjes over vlees maken.
Maar van haar kant? Geen enkele concessie. “Zelfs met bloedarmoede bleef ze onbuigzaam. ‘Dan slik ik liever pillen dan dat ik vlees eet,’ zei ze resoluut.”
Kiezen tussen liefde en lekker eten?
Martijn heeft nog steeds gevoelens voor haar, maar hij raakt steeds gefrustreerder. Hij mist vlees, maar vooral: wederzijds begrip.
“Liefde betekent geven en nemen. Zij neemt het vlees weg en geeft me schuldgevoelens terug. Dat is voor mij geen gelijkwaardige relatie.”
Hij overweegt serieus om de relatie te beëindigen. “Ik wil geen partner die ziek wordt van haar eigen principes. Ik zoek iemand die rekening houdt met ons beiden.”
Zijn frustratie is voelbaar. “Als ik zou moeten kiezen tussen haar of een gezellige avond met een frikandel? Tja, dan weet ik het wel.”
Wat denk jij ervan?
Is Martijn te koppig en intolerant? Of houdt hij Joanne gewoon een confronterende spiegel voor? Zou liefde grenzen moeten hebben wanneer gezondheid en plezier in het geding komen? Laat je mening horen.
