De dagelijkse worsteling
Als moeder van kleine kinderen zit ik constant met het knagende idee dat ik tekortschiet. Ik weet hoe belangrijk het is om mijn kinderen gezonde maaltijden te geven, maar het lukt me gewoon niet om dat elke dag te doen. Keer op keer belanden er kant-en-klaar maaltijden op tafel, en hoewel dat niet mijn eerste keus is, bepaalt de drukte in mijn leven deze optie.
Mijn man en ik hebben beide een fulltime baan en aan het einde van een lange werkdag wil ik iets makkelijks koken. De kinderen komen vaak met trek thuis en als er in de supermarkt een kant-en-klare maaltijd ligt die binnen tien minuten klaar is, is de keuze snel gemaakt. Ondanks dat het soms niet goed voelt, probeer ik mezelf keer op keer te vertellen dat ik nu echt geen alternatief zie.
Iedereen lijkt wel advies te hebben over mijn situatie. “Waarom bereid je niet wat maaltijden voor in het weekend en vries je ze in?” hoor ik vaak. Ik heb dat idee geprobeerd, maar voor mij werkte het niet. Het weekend is bedoeld om tijd met mijn kinderen door te brengen en te ontspannen na een drukke week. Na een drukke week wil ik gewoon relaxen in plaats van uren in de keuken te staan voor de rest van de week.
Velen raden aan om andere prioriteiten te stellen, want mijn kids verdienen het dat er aandacht aan hun eten wordt besteed. Natuurlijk verdienen ze dat, maar in mijn huidige situatie is er gewoon niet meer mogelijk. Mijn dagen zijn een constante race van werk naar school, sport-activiteiten en weer naar huis. Daarbij moeten ze ook op tijd op bed liggen omdat voldoende slaap essentieel is voor hun gezondheid.
Soms probeer ik mezelf gerust te stellen door te denken dat kant-en-klare maaltijden toch groenten bevatten. Maar diep van binnen weet ik dat dit niet hetzelfde is als een verse, zelfgemaakte maaltijd. Het idee dat er meer zout en suiker in kant-en-klaar maaltijden zit, blijft in mijn gedachten. Maar de gedachte aan elke avond een verse maaltijd maken geeft me alleen maar meer stress.
Echt contact
Soms, als ik andere moeders tegenkom die zelfgemaakte maaltijden voor hun kinderen naar school brengen, voel ik een vleugje jaloezie en schuld. Maar dan herinner ik mezelf eraan dat elke ouder zijn eigen uitdagingen en prioriteiten heeft. Ook al bied ik misschien niet de perfecte maaltijd, ik ben er wel op andere manieren voor mijn kinderen. Ik help ze met hun huiswerk, bied support op zware momenten, en ga naar hun sportwedstrijden.
Als ik in de supermarkt sta en weer naar een magnetronlasagne of macaroni schotel kijk, vraag ik me soms af of ik ooit een manier zal vinden om mijn dagelijkse routines anders in te delen. Misschien kan het anders wanneer de kids ouder zijn en een handje kunnen helpen in de keuken. Of wellicht vind ik op den duur een betere balans tussen werk, gezin en koken. Maar voorlopig probeer ik het zo goed mogelijk te organiseren.
Dit is misschien niet de perfecte invulling, en anderen zouden het wellicht anders aanpakken. Maar ik doe wat ik kan met de middelen en energie die ik heb. Ondanks dat kant-en-klare maaltijden misschien niet ideaal zijn, klagen mijn kinderen niet. Ze begrijpen dat ik mijn best doe, ook al is ons eten niet altijd even voedzaam. Uiteindelijk gaat het erom dat we samen gelukkig zijn, zelfs als dat betekent dat er soms een kant-en-klaar maaltijd uit de magnetron op tafel komt in plaats van een verse salade.
Misschien dat mijn opvattingen over koken veranderen als mijn leven minder hectisch wordt. Maar voor nu is dit de situatie waarin ik me bevind, en daar moet ik mee leren leven.
