Lenie is 95 en brengt het grootste deel van haar dagen in haar eentje door. Ze kreeg vier kinderen, maar één van hen is er niet meer. De andere drie leven nog, maar je ziet ze nauwelijks terug in haar dagelijks leven. Ze horen vaak “geen tijd” te hebben, zegt Lenie. Omroep West zette haar verhaal in de schijnwerpers — en daarmee raakt het een pijnlijk herkenbaar thema voor veel ouderen: eenzaamheid.
Een gemis dat nooit weggaat
Ruim dertig jaar geleden verloor Lenie haar zoon aan ALS. Hij werd maar 37. Ze praat er rustig over, bijna nuchter. ‘Er wordt veel geld ingezameld om de ziekte te stoppen,’ zegt ze. ‘Voor mijn zoon is dat te laat, maar hopelijk niet voor anderen.’
Hoe zorgvuldig ze haar woorden ook kiest, je voelt het verdriet nog steeds. Het verlies van haar zoon staat niet op zichzelf — ook met haar andere kinderen is het contact vrijwel verwaterd. Bezoek is zeldzaam en de telefoon blijft vaak stil.
Dagen die maar blijven duren
Daardoor kruipen haar dagen traag en stil voorbij. Soms ziet Lenie urenlang niemand. Ze staart naar buiten en wacht. ‘Als het mooi weer is, lopen er misschien wat kinderen voorbij,’ vertelt ze. ‘En verder gebeurt er niets. Het is zó stil.’
Juist die leegte maakt kleine dingen groot. Een vogel in de boom, iemand die langswandelt — daar draait haar dag om. Maar die stilte eist zijn tol. ‘Daar ga je langzaam aan kapot,’ zegt ze hoorbaar geëmotioneerd. Het gebrek aan aandacht en nabijheid weegt zwaar. ‘Ze hoeven later niet te huilen bij mijn begrafenis,’ voegt ze toe. ‘Dat moeten ze nu doen.’
Een buurvrouw die het verschil maakt
Gelukkig is er Desiree, de buurvrouw. Als ze de hond uitlaat, zwaait ze altijd even en maakt ze geregeld een praatje. Zonder dat Lenie het wist, hield Desiree ook een oogje in het zeil — iets wat uiteindelijk van levensbelang bleek.
Vorige winter ging het mis toen Lenie in haar tuin uitgleed. In de stille straat merkte lange tijd niemand iets op. Pas na anderhalf uur zag Desiree haar liggen en schoot ze direct te hulp.
Sindsdien hebben ze vaste momenten samen. Meerdere keren per week drinken ze thee en kletsen ze bij. Voor Lenie betekent dat alles. ‘Dan vertel ik wat ik heb gezien,’ zegt ze. ‘Een koolmees, een ekster, twee kinderen die voorbijliepen. Dat is mijn wereld.’
Aandacht die binnenkomt
Desiree kreeg het verhaal van Lenie niet uit haar hoofd. Ze vond dat haar buurvrouw gezien mocht worden en nam contact op met Omroep West. Verslaggever Johan kwam langs — niet alleen met presentjes, maar vooral met tijd en oprechte belangstelling.
Lenie was verrast en duidelijk ontroerd. ‘Een cadeautje krijgen is altijd fijn,’ zegt ze glimlachend, terwijl ze alles rustig bekijkt. Ze vertelt openhartig over haar leven. Ondanks haar hoge leeftijd redt ze zich nog goed en komt ze verzorgd en helder over. Maar op de vraag of ze gelukkig is, valt er even een stilte. ‘Niet altijd,’ zegt ze eerlijk. ‘Ik ben te vaak alleen.’
Een sprankje licht in sombere dagen
De verrassing is compleet wanneer ook Desiree binnenloopt. Lenie noemt haar haar reddende engel. De buurvrouw praat vol bewondering over haar. ‘Ze probeert altijd positief te blijven,’ zegt ze. ‘Maar als je dagenlang niemand ziet, dan wordt het gewoon heel zwaar.’
Met de feestdagen in aantocht is het huis even gevuld met warmte. Er zijn lekkernijen, kleine cadeaus en zelfs een molentje — daar is Lenie dol op. Voor een moment is de stilte weg en klinkt er muziek, gelach en leven in huis.
Lenies verhaal maakt duidelijk hoe schrijnend eenzaamheid kan zijn, vooral bij ouderen — en zeker rond de feestdagen. Zie het als een stille uitnodiging aan ons allemaal: kijk om naar elkaar. Een bezoekje, belletje of praatje kan veel meer betekenen dan je denkt.
Laat dit verhaal je eraan herinneren om extra om te kijken naar de mensen om je heen. 💛
