Hoi, ik ben Karin, 42 jaar oud, en ik wil iets kwijt dat me bezighoudt. Ik heb onlangs besloten om wat afstand te nemen van mijn vrienden. Dit was niet omdat er ruzie was of omdat ik ze niet meer leuk vond, maar ik besefte dat ze er eigenlijk nooit echt voor me waren. Wanneer ik over mijn eigen problemen begon, leek het alsof ze nauwelijks luisterden, laat staan dat ze echt probeerden te begrijpen wat er speelde. Het was net alsof ik altijd alles voor hen moest regelen, terwijl mijn eigen behoeften niet werden gezien.
In het begin van onze vriendschap leek alles fantastisch. We deelden hoogtepunten, dieptepunten, successen en tegenslagen. Maar na verloop van tijd merkte ik dat de balans verdwenen was. Was er iemand in moeilijkheden? Dan was ik de eerste die klaarstond om te helpen. Maar wanneer ik zelf met iets zat, leek het wel alsof niemand er echt voor me was.
Laatst had ik op het werk veel problemen en voelde ik me erg gestrest. In de hoop op een beetje steun, deelde ik mijn zorgen met mijn vrienden. Helaas reageerden ze alleen maar met opmerkingen zoals: “Ach, dat komt wel goed,” of: “Iedereen heeft wel eens last op het werk.” Daarna vervielen ze meteen in gesprekken over henzelf. Mijn zorgen leken geen enkele impact op hen te hebben.
Mijn druppel was toen ik iets ernstigs wilde delen. Mijn moeder was ziek en ik maakte me enorme zorgen. Tijdens een etentje probeerde ik dit aan te kaarten, maar halverwege werd ik onderbroken door een vriendin die enthousiast over haar vakantieplannen begon. De rest hoorde haar graag aan, terwijl ik daar zat met een zwaar gevoel in mijn maag.
De keuze om afstand te nemen
Dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde, maar het maakte me wel duidelijk dat er geen verbetering in zou komen. Ze waren enkel vrienden wanneer ik voor hen klaarstond, maar zodra ik iets nodig had, lieten ze het afweten. Het was alsof ik steeds gaf zonder iets terug te krijgen.
Op een dag besloot ik dat het tijd was om aan mijzelf te denken. Het was geen makkelijke keuze, want de leuke momenten met hen waren waardevol. Maar ik besefte dat echte vriendschap wederkerig moet zijn, en bij ons was dat niet meer zo. Het had geen zin om te blijven investeren in mensen die dat niet terugdoen.
Ik ben niet met ruzie weggegaan. Ik ben gewoon gestopt met contact opnemen. Geen berichten of uitnodigingen meer; ik legde geen afspraken meer vast. En het was verrassend om te zien dat ze het amper door hadden. Dit bevestigde voor mij dat ik de juiste keuze had gemaakt. Als mijn afwezigheid nauwelijks opviel, was ik blijkbaar nooit echt van betekenis voor hen geweest.
De achterblijvende leegte
Ondanks dat ik weet dat het een goede beslissing was, is de leegte soms nog moeilijk te dragen. De herinneringen, de gezellige babbels, en uitstapjes mis ik. Maar tegelijkertijd voel ik een soort rust. Ik hoef niet langer te vechten voor aandacht of erkenning en heb nu tijd voor mensen die echt om mij geven.
Het belang van grenzen
Wat ik van deze ervaring heb geleerd, is hoe belangrijk het is om grenzen te stellen in vriendschappen. Ik dacht altijd dat ik verantwoordelijk was om relaties koste wat kost te behouden, ook al maakte dat mij niet gelukkig. Maar dat klopt niet. Een goede vriendschap moet in balans zijn. En is die balans zoek, dan is het oké om voor jezelf te kiezen.
Nu ben ik bezig nieuwe mensen te ontmoeten en relaties op te bouwen die echt wederzijds zijn. Dit is spannend en soms ook eenzaam, maar ik weet dat het uiteindelijk beter voor mij zal zijn.
Herken je dit? Ik deel mijn verhaal omdat ik geloof dat er meer mensen zijn die zich hierin kunnen herkennen. Heb je ooit het gevoel gehad dat je vrienden niet echt om je gaven? Hoe heb je daarmee omgegaan? Is het fout om mensen uit je leven te verwijderen, of is het soms juist nodig voor je eigen welzijn?
Ik hoor graag jullie ervaringen en gedachten. Misschien helpen ze me om vrede te krijgen met mijn beslissing – en om in de toekomst sterkere en gezondere vriendschappen op te bouwen. Je reactie is van harte welkom.
