Begin van het verhaal
Hey allemaal, ik ben Iris, 24 jaar oud en ik woon in Utrecht. Na het afronden van mijn bachelor aan de universiteit heb ik ervoor gekozen om niet direct een master te doen. Waarom niet? Tja, mijn studieschuld is al enorm door het leenstelsel en mijn verhuizing van Friesland naar Utrecht, waar ik een kamer moest vinden. Nu ik fulltime werk, voel ik me behoorlijk eenzaam.
Toen ik klaar was met studeren, kreeg ik via LinkedIn verschillende banen aangeboden. Het leek me logisch om meteen aan de slag te gaan en mijn schulden niet verder op te laten lopen. Ik dacht: “Een master kan altijd later nog, en wie weet helpt mijn werkgever dan wel.” In het begin gaf die gedachte me rust, maar die rust sloeg snel om. Ik merkte dat mijn vrienden me steeds vaker links laten liggen.
De meeste vrienden uit mijn studententijd kozen er wel voor om verder te studeren. Zij zitten nog helemaal in het studentenleven, terwijl ik elke ochtend om 07:00 uur op moet voor mijn werk. We gingen vroeger vaak samen uit of hadden spontaan borrels, maar nu krijg ik nergens meer een uitnodiging voor. Onlangs begon ik het te beseffen: “Mijn vrienden van de studie sluiten me buiten omdat ik geen master volg, in tegenstelling tot hen.”
Hun activiteiten worden overdag gepland, precies wanneer ik moet werken. Stel ik voor om iets ’s avonds te doen, krijg ik te horen: “Oh, nee, dan hebben we college of moeten we studeren.” Het voelt alsof we totaal gescheiden levens leiden.
De innerlijke tweestrijd
Steeds vaker vraag ik me af of ik de juiste keuze heb gemaakt. Mijn bachelor lijkt opeens minder waardevol. Soms voelt het echt alsof mijn diploma niet genoeg is. Ook al heb ik een prima baan, ik mis het contact met mijn vrienden ontzettend, wat me soms behoorlijk aan het twijfelen brengt. Had ik toch voor een master moeten gaan? Was het een fout om financieel voorzichtig te zijn?
Daarnaast overweeg ik om uit Utrecht te verhuizen, aangezien mijn werk in een andere stad ligt. Verhuizen zou logischerwijs voordeliger zijn. Maar als ik dat doe, verlies ik dan de kans om ooit weer dichter bij mijn vrienden te komen?
Ik deel dit vraagstuk omdat ik advies nodig heb. Hoe ga ik om met het gevoel van eenzaamheid en buitensluiting? Moet ik hopen dat mijn vrienden achteraf begrijpen waarom ik fulltime ben gaan werken, of is het tijd om opnieuw te beginnen en dichter bij mijn werk te gaan wonen?
Ik droom van een toekomst waarin ik me minder alleen voel en tegelijkertijd trots ben op de keuzes die ik heb gemaakt. Als iemand tips of vergelijkbare ervaringen heeft die me verder kunnen helpen, hoor ik dat graag.
