Yvette is veertig en laaiend, want haar knalgroene honderdje lijkt nergens nog welkom. Ze snapt niet hoe iets dat wettig betaalmiddel is opeens als verboden papiertje wordt gezien. Voor haar is het totaal van de pot gerukt.
Hoe het Nederlandse honderdje uit beeld raakte
Hier in Nederland zie je het honderdje nog zelden. Pinautomaten geven meestal alleen vijftigjes. Dat oogt handig, maar volgens Yvette zaait het juist verwarring en wantrouwen bij iedereen die gewoon cash wil blijven gebruiken.
Het contrast met Duitsland
Onlangs haalde Yvette in Duitsland geld uit de muur. Daar rollen de honderdjes er nog probleemloos uit. Niemand doet moeilijk; iedereen neemt ze aan zonder gezeur of rare blikken, laat staan discussies over beleid.
Thuis begint de ellende weer
Terug thuis wilde Yvette gewoon betalen met dat verse contante geld. Tot haar stomme verbazing weigerde men overal haar honderdje. Het leek ineens alsof ze een vreemd museumstuk vast had in plaats van echt geld.
Overal hetzelfde: “Nemen wij niet aan”
In iedere zaak kreeg ze dezelfde riedel: “Nemen wij niet aan.” Yvette vindt die opstelling bot en halsstarrig. Voor haar is het luiheid die als beleid wordt verkocht. Het lijkt wel of niemand nog weet wat ‘wettig betaalmiddel’ inhoudt.
Yvette zwaait met de wet
Yvette is ervan overtuigd dat je een honderdje wettelijk gewoon moet aannemen. Ze zei dat ook luid en duidelijk tegen meerdere kassapersoneelsleden. Maar ze oogstte vooral schouderophalen; ondernemers maken kennelijk hun eigen spelregels.
Haar standpunt verhardt
Door al dat weigeren van contant geld, vindt Yvette dat Nederland is doorgeschoten. Ze noemt de opstelling van winkels ronduit autoritair. In haar ogen is ‘nee’ zeggen tegen wettig geld de eerste stap naar totale financiële controle.
De ‘cash only’-paradox maakt haar woest
Ze stoort zich aan een zogenaamd ‘cash only’-tijdperk dat in de praktijk juist geen contant geld wil. Alles moet via pin, apps en contactloos. Voor Yvette voelt dat als een aanval op vrijheid, privacy en goed oud vertrouwen.
Ze vertrouwt winkels steeds minder
Zaken die officieel geld weigeren, raken volgens Yvette hun geloofwaardigheid kwijt. Ze krijgt het gevoel dat zíj degene is die iets verkeerd doet. Die houding noemt ze arrogantie, inmiddels bijna een nationaal trekje.
Waar winkels bang voor zeggen te zijn
Ondernemers schermen met de angst voor vals geld. Yvette noemt dat onzin. Banken controleren toch alles, zegt ze. Angst mag nooit een reden zijn om burgerrechten opzij te schuiven. Ze wordt er alleen maar stelliger van.
Betutteling anno nu, zegt Yvette
Volgens Yvette is de betutteling in Nederland doorgeslagen. Alles moet digitaal, meetbaar en te managen. Kom je met contant geld, dan word je meewarig aangekeken. Ze ziet het als sluipende sociale uitsluiting van gewone mensen.
Het honderdje wordt een symbool
Voor Yvette is het honderdje intussen meer dan een betaalmiddel. Het staat voor verzet. Ze weigert het om te wisselen of onderin een la te leggen. Volgens haar moeten burgers opstaan tegen deze bizarre trend.
De druk richting digitaal
Yvette ziet hoe Nederland iedereen zonder echt debat de digitale betaalroute opduwt. Dat vindt ze riskant. Vrijheid begint bij kunnen kiezen, zegt ze. Zonder cash geen echte autonomie. Het onderwerp schiet haar echt in het hart.
Haar radicale idee
Het liefst zou Yvette willen dat elke winkel verplicht is contant aan te nemen. Sterker nog: weigeren zou wat haar betreft strafbaar moeten zijn. Ze weet dat dat ver gaat, maar volgens haar is het nodig om het evenwicht terug te brengen.
Scheefgroei in de samenleving
Onbegrijpelijk, vindt ze, dat tech belangrijker weegt dan toegankelijkheid. Ouderen, kwetsbaren en mensen die hun privacy waarderen, worden aan de kant geschoven. Yvette ziet Nederland daarin hard en kortzichtig worden.
Ze voelt zich niet gehoord
Ze heeft het idee dat haar zorgen worden weggewuifd. Dat frustreert haar. Ze voelt zich een roepende in de woestijn, terwijl iedereen blind richting een digitale afgrond marcheert. Daar wordt ze steeds somberder van.
Geld weigeren voelt vijandig
Als contant geld wordt geweigerd, voelt dat voor Yvette als een aanval. Ze is boos omdat ze zich buitengesloten voelt in haar eigen land. Winkels horen klanten niet te zien als hinderlijke obstakels, vindt ze.
Tijd voor herwaardering
Daarom pleit Yvette voor een comeback van cash. Het honderdje moet wat haar betreft gewoon terug in Nederlandse geldautomaten. Dat past bij een gezonde, vrije samenleving, zegt ze.
Ze blijft doorstrijden
Yvette is niet van plan gas terug te nemen. Overal blijft ze vragen waarom winkels boven de wet denken te staan. Ze wil duidelijkheid en respect. Het groene biljet blijft in haar portemonnee als stille protestvlag.
Wat vind jij?
Nu ben jij aan zet: is Yvettes felle woede te begrijpen, of maakt ze van een praktisch ongemak een principiële strijd? En hoe vrij is een samenleving die haar eigen geld niet meer vertrouwt?
