Het Kantelpunt en Reactie van de Werkgever
Daarnaast had ik ook privéproblemen waar ik liever niet te diep op inga. Negen maanden geleden bereikte ik mijn grens. Ik stortte volledig in; ik kon alleen maar huilen en niets meer doen. Al vier maanden daarvoor voelde ik me al uitgeput en had ik moeite met mijn werk. Uiteindelijk was ik helemaal op en meldde ik me ziek tijdens een gesprek met mijn baas. De reactie was niet bepaald begripvol.
Mijn baas reageerde verbaasd, wat me irriteerde want ik dacht dat het duidelijk was hoe zwaar ik het had. Hij noemde me ‘zwak’ en stelde voor dat ik twee dagen thuis zou blijven om bij te komen. Toen ik aangaf dat de werkdruk te hoog was, zei hij dat ik ‘niet gewend was om hard te werken’.
Zelfs na consultaties met een bedrijfsarts, die mijn burn-out bevestigde, kon hij maar moeilijk geloven dat ik voor lange tijd afwezig zou zijn. Nu zijn we negen maanden verder en ben ik met veel steun langzaam aan het herstellen. Werken zit er voor mij nog steeds niet in, maar ik ga soms wel weer naar buiten en doe wat huishoudelijke klusjes.
Het Gedrag van de Werkgever
Op aanraden van mijn coach probeer ik dingen te doen die me energie geven. Dit zijn leuke activiteiten zoals iets drinken met vriendinnen, winkelen, of er een dagje op uit gaan. Soms deel ik dit op Instagram. Binnen enkele uren krijg ik dan een bericht van mijn baas. Zijn gedrag is echt kinderachtig.
Hij stuurt berichtjes als ‘Lekker, dagjes weg op kosten van de zaak’ of ‘Burn-out, ja ja, gewoon vakantie vieren’. Als ik uitleg dat dit onderdeel is van mijn herstel, reageert hij met ‘dan kun je maandag weer beginnen’. Zulke berichten bezorgen me enorm veel stress.
Ik wil niet terug naar dat bedrijf. Alleen al de gedachte aan de toekomst veroorzaakt zoveel stress dat ik er liever niet aan denk. Eerst wil ik herstellen, daarna kijk ik verder.
