“Zo valt het niet meer te werken,” zegt Gerard, 53, terwijl hij de laadruimte van zijn bus aanveegt. “Elke keer dat ik in Amsterdam moet zijn, ben ik meer kwijt dan ik overhoud.” Hij wijt het aan steeds strenger milieubeleid, een lawine aan verkeersboetes en, zoals hij het noemt, “een benauwende berg regels” in de hoofdstad.
De nul-emissiezone: het breekpunt
Gerard is al dertig jaar zzp’er in de bouw. Jarenlang kwam hij overal met zijn goed onderhouden dieselbus. Sinds Amsterdam de nul-emissiezone invoerde, mag hij met die bus op veel plaatsen niet meer komen. “Die bus is nog geen vijf jaar oud en rijdt als een tierelier. Maar in Amsterdam lijk ik ineens de boosdoener,” moppert hij.
De nieuwe regels sluiten vervuilende voertuigen uit van de binnenstad; elektrische bestelbussen zijn de norm. “Alsof je zomaar even tienduizend euro neerlegt voor een elektrische bus,” zegt Gerard. “Ik werk keihard, maar ik ben geen groot bedrijf met subsidies. Voor mij is dat gewoon niet te doen.”
“Amsterdam is doorgeslagen in regels”
Wat hem het meest frustreert, is wat hij “regelzucht zonder maat” noemt. “Alles moet groen, duurzaam en eerlijk, maar ondertussen tik je je suf aan boetes, parkeren en vergunningen. Amsterdam is zo strak dichtgeregeld dat gewone werkers geen lucht meer hebben. Je moet duurzaam werken, maar het is financieel onhaalbaar gemaakt.”
Volgens Gerard is de stad in de loop der jaren totaal veranderd. “Een klus in Amsterdam was vroeger nog gezellig. Mooie oude panden, leuke sfeer. Nu is het alleen maar gedoe. Parkeren kan nergens, verkeersborden wisselen continu, en als je vijf minuten verkeerd staat, floept er zo weer een boete van honderd euro op de mat.”
De beslissing: ik blijf weg
Na jaren van ergernis hakt hij de knoop door. “Ik neem geen klussen meer aan in Amsterdam. Punt. Genoeg werk buiten de ring waar ik normaal mijn ding kan doen zonder me schuldig te voelen over een dieselbus.”
Makkelijk was dat niet. “Ik heb er vaste klanten, maar het kost me simpelweg te veel tijd en geld. Sta ik een uur in de file om een milieuzone te omzeilen, dan werk ik niet. Dat schiet niet op.”
Bang voor een gebrek aan vaklui
Gerard denkt dat hij lang niet de enige is. “Ik hoor hetzelfde van collega’s: loodgieters, schilders, elektriciens. Steeds meer laten Amsterdam links liggen. Te veel regels, te weinig begrip. Straks vindt niemand nog een monteur in de stad.”
Volgens hem zal het beleid zich tegen de stad keren. “Mensen die al die mooie groene plannen maken, hebben straks geen installateur meer om zonnepanelen te plaatsen of een verbouwing te doen. Dan komen wij gewoon niet meer.”
Goede intenties, averechts effect
De gemeente wil met de nul-emissiezone schonere lucht en een groenere stad. Klinkt prima, maar volgens Gerard schort het aan de uitvoering. “Iedereen wil frisse lucht, ik ook. Maar geef kleine ondernemers tijd, hulp en haalbare stappen om over te schakelen. Nu voelt het alsof je alleen maar wordt gestraft.”
Hij pleit voor maatwerk en minder druk. “Laat de kleintjes niet opdraaien voor groot beleid. We willen best meedoen, maar je kunt niet van iedereen hetzelfde vragen.”
Wat vind jij?
Heeft Gerard een punt? Is Amsterdam te streng met milieuregels en parkeerboetes, of is dit juist nodig om de stad schoner en duurzamer te maken?
