De knoop doorhakken
Op een gegeven moment dacht ik: waarom zou ik mijn bezit willen nalaten aan iemand die nooit langs wil komen? Dit gaat misschien een beetje over materiële dingen, maar voor mij is het vooral een kwestie van wederzijds respect. Er zijn mensen die wel tijd voor me maken, op bezoek komen en om me geven. Waarom zou ik die minder tekort doen dan mijn kleinzoon, die mij lijkt te zijn vergeten?
Ik nam contact op met de notaris om mijn testament te veranderen. Ik heb mijn kleinzoon eruit geschrapt. In plaats daarvan laat ik mijn bezittingen nu aan andere kleinkinderen en goede vrienden, de mensen die er wel voor me zijn. De notaris leek verrast, maar voerde mijn wens zonder vragen uit. Het luchtte op, alsof ik eindelijk een lang openstaande zaak had afgesloten.
Soms denk ik na over hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij dit te weten komt. Misschien vindt hij het niet leuk, of ziet hij het als oneerlijk. Maar snapt hij wel hoe het voor mij was, al die jaren zonder iets van hem te horen? Begrijpt hij dat het niet om geld draait, maar om het gevoel dat ik niet besta voor hem?
Mijn doel is niet om straffen uit te delen, maar ook niet om te doen alsof alles in orde is wanneer dat niet zo is. Misschien zal hij deze beslissing ooit als een wake-up call zien, een kans om zijn prioriteiten te herzien. Of misschien ook niet. Ik hoop dat hij ooit begrijpt wat hij verloren heeft, het gaat niet alleen om materieel, maar om familie en gedeelde momenten.
Als ik terugdenk aan onze tijden in het park, zittend op dat bankje terwijl hij enthousiast over de toekomst sprak, voel ik toch de gemiste kansen. Maar ik kan het verleden niet terughalen en ik wil mijn laatste jaren niet vol met teleurstellingen doorbrengen. Dus heb ik gedaan wat voor mij het beste voelt, ook al snapt niet iedereen die keuze.
Dit is mijn leven en dit is mijn beslissing. En ik vind dat ik het recht heb om die keuze te maken.
