Een moeilijke keuze
Misschien klinkt het een beetje hard, maar ik heb besloten om mijn kleinzoon uit mijn erfstukken te halen. Het was geen makkelijke beslissing. Op een gegeven moment voelde ik dat ik niet anders kon. Hij komt nooit meer langs en lijkt volledig op te gaan in zijn eigen wereld. Begrijp me niet verkeerd; ik snap dat hij jong is en druk bezig met zijn loopbaan, maar het doet wel pijn dat ik helemaal over het hoofd gezien word.
De herinneringen aan toen hij nog een kind was, zijn nog steeds levendig. Hij was mijn eerste kleinkind en had altijd zo’n lichte lach. We hadden een sterke band en gingen vaak naar het park om de eenden te voeren of een kaartspelletje te doen. Jammer genoeg zijn die tijden voorbij en zie ik hem amper. Eerst dacht ik dat het slechts tijdelijk was, dat hij het druk had met school, vrienden, en later zijn baan, maar die ‘fase’ bleek blijvend.
Ik heb meerdere keren geprobeerd om contact te houden. Ik belde hem, stuurde sms’jes en nodigde hem uit voor een kop koffie. “Ja opa, ik kom snel langs,” zei hij dan, maar het kwam er vrijwel nooit van. Uiteindelijk ben ik gestopt met het sturen van berichten. Waarom zou ik blijven aandringen als hij niet eens de moeite doet om langs te komen? Hij woont maar een kwartiertje rijden verderop, maar zelfs dat lijkt te veel gevraagd.
Lees verder op de volgende pagina
