Ouder zijn is zonder twijfel een zware klus, iets wat ik heel goed begrijp. Het opvoeden van kinderen kan ontzettend belonend zijn, maar het kent ook flinke obstakels, vooral als het gaat om hun gedrag in het openbaar.
Laatst belandde ik in een situatie die mijn geduld enorm op de proef stelde en waar ik nog steeds over na aan het denken ben. Het begon als een avond die ik gepland had als een welkome ontsnapping. Mijn vriend en ik hadden besloten om uit eten te gaan in een restaurant dat wat chiquer was dan waar we normaal gaan.
Het was niet zo luxueus als een Michelin-ster-restaurant, maar het was zeker een plek waar je rustig van een goede maaltijd kon genieten. Na een drukke week keek ik heel erg uit naar een beetje ontspanning en ontsnapping aan de dagelijkse sleur. Net toen we lekker aan het genieten waren van ons eten, begon mijn jongste zoon, een peuter van ongeveer twee jaar, opeens te krijsen.
Het was een schrille, doordringende gil die niet te negeren viel. Natuurlijk probeerde ik hem rustig te krijgen; ik gaf hem een knuffel, probeerde hem met speeltjes af te leiden en sprak zachtjes tegen hem. Maar op dat moment leek niks te werken. Hij was moe en overprikkeld, en zijn geschreeuw trok meteen de aandacht van de andere gasten in het restaurant.
Ik snapte dat het geschreeuw storend kon zijn voor de andere eters en deed mijn uiterste best om mijn zoon te kalmeren zonder onze maaltijd te moeten onderbreken. Het gekrijs hield aan voor meer dan tien minuten en geen enkele poging om hem rustig te krijgen leek te slagen. Het was erg frustrerend voor zowel mij als mijn vriend en ik merkte dat de sfeer in het restaurant steeds ongemakkelijker werd.
Op een gegeven moment kwam er een andere gast naar onze tafel. Deze vrouw sprak me aan en vroeg op een nogal onbeleefde manier of ik mijn ‘schreeuwende’ zoontje buiten kon houden totdat hij weer rustig werd. Haar toon was niet alleen onaardig maar ook vrij dwingend.
Ze leek totaal geen begrip te hebben voor hoe moeilijk het is om een peuter rustig te krijgen in een drukke omgeving. Ze maakte het persoonlijk door mijn kind op die manier te beschrijven, wat me diep raakte. Ik probeerde kalm te blijven en legde uit dat ik echt mijn best deed om mijn zoon te troosten, maar dat het niet eenvoudig was.
De vrouw reageerde echter defensief en zei dat ik meer rekening moest houden met de situatie van anderen, zonder echt naar mijn kant van het verhaal te luisteren. Het gesprek liep snel uit de hand en ik voelde me steeds meer aangevallen. Toen de ober naar onze tafel kwam om te vragen wat er aan de hand was, voelde ik me nog meer onder druk gezet.
Blijf lezen op de volgende pagina
