Truus (80) brengt elke dag alleen thuis door: “Mijn kinderen hebben het te druk en verder komt niemand langs.”
Truus is een vrouw van 80 jaar die haar dagen slijt in de stilte van haar huis. De enige stem die ze vaak hoort, is haar eigen stem. Hoewel haar leven gevuld is met mooie herinneringen en ervaringen, lijkt de glans daarvan weggehaald door de eenzaamheid die haar huidige dagelijkse werkelijkheid is geworden.
“Mijn kinderen hebben het altijd druk,” zegt Truus, met zowel verdriet als berusting in haar stem. Ze legt uit dat hun drukke levens, werk en verplichtingen hen bij haar weghouden. “Ze hebben hun eigen leven en verantwoordelijkheden,” voegt ze eraan toe, terwijl ze zich bewust is van hun drukke schema’s, maar ook van haar eigen groeiende eenzaamheid.
Elke ochtend begint Truus met dezelfde routine: koffie zetten, de krant lezen en de televisie aanzetten. Toch is er bijna nooit iemand die haar gezelschap houdt. “Ik kijk veel tv, maar het is anders dan een echt gesprek,” merkt ze op. De programma’s op tv vervangen geen menselijk contact, iets wat ze enorm mist. “Het zijn gewoon tv-programma’s en films, niks meer,” zegt ze met een droevige ondertoon.
De stilte in haar huis kan soms verstikkend zijn. Het ontbreken van geluiden – het gelach van kleinkinderen, gesprekken met vrienden, het zachte geklingel van een piano – maakt haar dagen lang en eenzaam. “Soms vraag ik me af of iemand ooit aan me denkt,” vertelt Truus met een beetje twijfel in haar stem. “Ik weet dat mijn kinderen hun best doen, maar de tijd lijkt altijd tekort te zijn.” Dit is een herkenbare realiteit voor vele ouderen, maar het maakt de situatie niet minder pijnlijk.
De zeldzame keren dat vrienden of familie langskomen, zijn een ware vreugde voor Truus, al gebeurt het niet vaak genoeg om de eenzaamheid volledig weg te nemen. “Als er eindelijk iemand langskomt, is het altijd een feestje,” zegt Truus met een glimlach, al klinkt er ook een zekere treurigheid in haar stem door.
Ga naar de volgende pagina