In een wereld waar we elke dag hard zwoegen voor een fatsoenlijk salaris, lijkt Tomas’ verhaal echt wel als een sprookje. Hij is een 30-jarige Hongaar die naar Nederland komt, keihard werkt in een slachthuis en dan als jonge miljonair terugkeert naar zijn thuisland. Het klinkt bijna te goed om waar te zijn, en misschien is dat het ook wel. Tomas is een symbool voor een groeiende groep slimme mensen die hard werken combineren met een scherp financieel instinct.
Z’n werkschema is echt niet normaal; hij werkt 12 tot 14 uur per dag in een slachthuis. Dat is niet alleen fysiek zwaar, maar ook mentaal. De meeste van ons zouden er al bij de gedachte aan opgeven. Waarom zou je jezelf zoiets aandoen? Het simpele antwoord: geld. Geld dat hier misschien niet zoveel betekent, maar in Hongarije enorme waarde heeft. Tomas heeft het Nederlandse systeem bekeken en gebruikt het onbeschaamd voor zijn eigen plannen.
Sommige mensen zouden zeggen dat Tomas een ontzettend sterke wil heeft en offers wil brengen. Maar is het niet gek dat hij met zes anderen in een heel klein kamertje woont om de kosten te delen? Dat is geen leven leiden, dat is overleven in de puurste vorm. In plaats van zijn loon aan wat comfort te besteden, spaart hij alles om het ergens anders uit te geven. Tomas is letterlijk de belichaming van ‘geen pijn, geen winst’.
En dan, na zes jaar van extreme zelfopoffering, plant Tomas zijn terugkeer naar huis. Hij gaat een boerderij kopen, kippen en koeien houden, en zijn eigen groente verbouwen. Met pensioen gaan op je zesendertigste klinkt als een mooi vooruitzicht, maar het roept ook vragen op. Waarom moeten we ons leven lang doorploeteren om van onze vrijheid te genieten in de herfst van ons leven, als het ook eerder kan? Is Tomas een meesterbrein dat het systeem slim gebruikt, of is hij gewoon een uitzondering op de regel?
De vraag blijft staan: hoe ethisch is het om financieel gewin te halen uit de verschillen tussen landen? Tomas werkt ontzettend hard en benut de mogelijkheden van een open Europa, maar profiteert ook van de oneerlijke wereldsituatie. Moeten we respect voor hem hebben of hem juist afkeuren? Terwijl velen in Nederland moeten schrapen, lijkt Tomas de formule van het moderne leven te hebben doorgrond. Maar is het welzijn dat hij daarvoor opoffert het wel waard?
Het komt uiteindelijk neer op hoe je hier zelf tegenaan kijkt. Zou jij twaalf uur per dag, zes dagen per week willen werken voor financiële vrijheid op jonge leeftijd? En zo ja, hoe ver ben jij bereid te gaan om die droom waar te maken? Wat vind jij van Tomas zijn methode? Moeten we ons misschien allemaal meer inspannen en zulke offers maken om onze dromen te realiseren?
