Ik begrijp er helemaal niks van. Het is zomer, ik heb vakantie, mijn ouders zijn op pad en mijn huis is tijdelijk omgetoverd tot een ware feestlocatie. Elke avond vrienden over de vloer, de muziek lekker hard, drank goed koud en de sfeer top. En toch, daar verschijnt ze weer: buurvrouw Mathilde.
Mathilde is een vrouw van in de zestig, altijd met een fronst op haar voorhoofd en een onstuitbare drang tot klagen. Sinds mijn ouders drie weken terug naar Spanje gingen, heb ik haar al vijf keer met een zuur gezicht voor mijn raam gehad. En minstens twee keer heeft ze de politie gebeld. En waarvoor? Een beetje lawaai na tienen, echt waar?
Het voelt alsof ik in een instelling voor ouderen woon. Dit is gewoon een woonwijk, geen meditatiecentrum in Tibet. Als je echt absolute stilte zoekt, dan kun je beter een hutje op de Veluwe overwegen. Niet naast een twintigjarige die een actief sociaal leven heeft.
Ik ben niet de enige student in Nederland die van z’n vakantie wil genieten. Maar blijkbaar ligt dat moeilijk bij Mathilde. Volgens haar “galmt die JBL-speaker door haar muren heen”. Sorry, maar als je muren twee lagen karton zijn, is dat toch niet mijn probleem. Misschien moet ze investeren in goede isolatie in plaats van in goedkope wijn.
De politie kwam trouwens gewoon kijken, maakten een rondje en vertelden dat het “vervelend” is, maar dat er niks aan te doen valt zolang het geen overlast voor de hele straat is. En dat is het niet. Met mijn andere buren? Die feesten gezellig mee. Mathilde is gewoon stikjaloers.
Ze heeft niks beters omhanden. Geen vrienden, geen hobby’s, alleen haar kat en haar gezeur. Misschien moet ze zich eens afvragen waarom niemand haar ooit ergens voor vraagt. Tip: het ligt echt niet aan ons.
Ik begrijp ook niet waarom er zulke strikte regels zijn over geluid na tienen. Alsof de hele wereld op dat moment in bed moet liggen. Iedereen leeft toch anders? Sommigen werken nachtdiensten, anderen hebben kinderen, ik houd van feesten. Vrij land, toch?
En weet je wat? Als ze het zo vervelend vindt, dan is de oplossing simpel: verhuis. Nederland heeft genoeg rustige plekjes. Daar ergens in Drenthe, heerlijk op een dijk met alleen wat schapen als buren. Daar klinkt hooguit een blèrende lammetje, geen muziek.
Tot die tijd blijf ik gewoon doorgaan. Mijn ouders zijn nog tien dagen weg en ik ben niet van plan om als een kluizenaar te leven. Elke avond biedt een kans om onvergetelijke avonden te beleven. En die momenten beleef je niet in stilte, maar op max volume.
En als de politie toch niks kan doen, heb ik ook geen reden om te stoppen. Regels zijn alleen voor wie ze strikt wil naleven. Ik houd me aan mijn eigen logica: leven en laten leven. Of voor haar: verhuizen.
Dus, beste Mathilde, als jij na tienen complete stilte wil, ben je hier verkeerd. De stad is geen stiltecentrum. Mijn muziek blijft op volume. Mijn vrienden blijven komen. En jij? Misschien is het tijd dat je goed nadenkt of dit nog wel jouw plek is.
Want eerlijk gezegd: ik ga me niet aanpassen aan één iemand die weigert mee te bewegen met de wereld om haar heen. Het is 2025. Mensen leven langer, luider en vrijer. Wen er maar aan. Of ga verhuizen.
