Sonja, moeder van twee, wandelt ontspannen door de supermarkt met haar vierjarige zoon Michel. Hij duwt vrolijk mee aan de winkelwagen en wijst naar alles wat hij interessant vindt. “Mama, ik wil een koekje!” roept hij, met grote smekende ogen.
Sonja trekt zich niks aan van de blikken van anderen en pakt een pak koekjes. Ze opent het en geeft er een aan Michel, die tevreden begint te knabbelen. Ze geeft weinig om mensen die misschien afkeurend kijken. “Het maakt niet uit, we rekenen het zo toch af bij de kassa,” zegt ze luchtig.
Voor haar is het vanzelfsprekend. “Ik geef hem altijd een koekje voordat we betalen,” legt ze uit. “Het zorgt ervoor dat hij rustig blijft tijdens het winkelen.” Met een volle boodschappenlijst en een kalme Michel is ze blij dat het winkelen zonder drama verloopt.
Sommige klanten kijken niet altijd even blij. Sonja krijgt heus de blikken en het gefluister mee, maar het deert haar niet. “Mensen denken dat ik hem zomaar dingen laat pakken zonder te betalen,” zegt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. “Maar alles wordt netjes betaald bij de kassa. We doen niets verkeerds.”
Ze begrijpt niet altijd waarom mensen commentaar hebben en ziet haar aanpak als praktisch. “Kleine kinderen kunnen gewoon geen lange winkeltochten doorstaan zonder iets lekkers,” merkt ze op. “Zonder dat koekje raakt hij alleen maar geïrriteerd en dan heb je een probleem midden in de winkel.”
Daarnaast helpt het haar om zelf rustig boodschappen te doen. “Na een lange werkdag ben ik moe. Dat koekje zorgt voor een rustige winkelervaring,” lacht ze. “Een kleine snack maakt het shoppen plezieriger voor ons beiden.”
Het Geluk van een Koekje
Toch twijfelt Sonja soms na confrontaties. Laatst was er een vrouw die geïrriteerd was omdat Michel bijna alle koekjes op had voordat ze bij de kassa waren. “Ze vond dat ik eerst moest afrekenen,” herinnert Sonja zich. Kalmpjes zei ze: “We betalen zo alles, dus wat is het probleem?”
Situaties zoals deze kunnen haar zelfvertrouwen wel eens wegnemen. “Soms twijfel ik of ik het juiste doe,” geeft Sonja toe. Maar uiteindelijk houdt ze aan haar ritueel vast omdat het zowel haar als Michel gelukkig maakt. “Het gaat om rust en efficiëntie tijdens het winkelen,” licht ze toe.
Thuis vindt Michel het ook fijn om een koekje te vragen, lacht Sonja. Maar in de supermarkt is zijn verlangen extra sterk. Hij ziet lekkernijen en wil ze meteen. Sonja weet dat andere ouders soortgelijke uitdagingen hebben. “Ik zie andere ouders ook snacks of speeltjes geven om hun kinderen in toom te houden tijdens het winkelen,” zegt ze. “We doen allemaal wat werkt voor ons.”
Sonja ziet zichzelf niet als iemand die regels breekt. “We betalen altijd netjes voor alles,” benadrukt ze. Dat anderen misschien denken dat Michel zich slecht gedraagt, boeit haar niet. “Kleine kinderen hebben niet altijd zin om te wachten,” zegt ze pragmatisch. “Waarom zou ik ruzie maken over een koekje? Er zijn belangrijkere zaken.”
Ze volgt haar eigen koers in de opvoeding, ook al begrijpen anderen haar keuzes niet altijd. “Iedereen heeft zijn eigen opvoedstijl,” legt ze uit. “Voor ons werkt dit en dat is genoeg.” Zo eindigt Sonja haar verhaal en beseft dat iedereen op zijn manier omgaat met de dagelijkse beslommeringen. Voor haar is dat met een eenvoudig koekje in de winkel.
