Op je werk verwacht iedereen dat je je normaal gedraagt en de ongeschreven regels respecteert. Je behandelt collega’s met respect, dringt niet iemands persoonlijke ruimte binnen en blijft beleefd. Zo voorkom je ongemakkelijke momenten en houd je je naam schoon. Maar wanneer kun je nu zeggen dat iemand echt te ver is gegaan?
Een verhaal laat dat goed zien: een schoonmaakster, een vergeten tonijnsandwich en een ontslag. Tijd om te kijken wat er precies gebeurde.
In Engeland was een 39-jarige vrouw, Gabriela, via een schoonmaakbedrijf aan het werk. Al twee jaar verzorgde ze de schoonmaak bij een advocatenkantoor. Op een dag, na een belangrijke vergadering waar zoals vaker eten was geregeld, trof ze een niet-opgehaald tonijnbroodje aan. Ze twijfelde niet lang en at het op. Haar werkgever was daar absoluut niet over te spreken.
Hoe een broodje je je baan kan kosten
Na meetings of events blijft er op kantoor geregeld eten over. Er wordt vaak gediscussieerd over hoe je voedselverspilling tegengaat, en dat is een actueel en gevoelig thema. Toch blijken er ook binnen dat onderwerp grenzen te zijn. In dit geval at Gabriela een sandwich die door niemand werd opgeëist en anders waarschijnlijk in de prullenbak was beland.
Haar werkgever bestempelde het als diefstal en was furieus. Volgens hen had ze geen recht op het broodje en had ze het dus moeten laten liggen. Zelfs toen de managers van het advocatenkantoor lieten weten dat zij er geen probleem mee hadden en dat ontslag volgens hen onnodig was, hield het schoonmaakbedrijf voet bij stuk.
De kernvraag is of die beslissing te verdedigen valt. Het schoonmaakbedrijf bleef onverzettelijk: Gabriela moest vertrekken. Dat zette veel kwaad bloed en zorgde voor protest. Het lijkt erop dat schoonmakers vaker te maken krijgen met contractbeëindigingen op discutabele gronden.
Een broodje opeten klinkt onschuldig, maar hier werd duidelijk een grens getrokken. Gabriela had geen expliciete toestemming en toch volgde ontslag. Is dat normaal beleid?
Veel mensen waren het niet eens met die keuze, wat de ophef alleen maar aanwakkerde. Wat vind jij: was dit buiten proportie, of juist een begrijpelijke call van de werkgever?
