Rozemarijn gaat het liefst lekker uit eten met haar man, Pieter-Paul. Ze kiezen vaak voor zaken die in de Michelingids staan, omdat dat volgens haar bijna altijd staat voor goede kwaliteit. Als ze op pad gaan, blijven hun dochters van 3 en 5 thuis met een oppas. “Zo kunnen wij ongestoord genieten van een zeven gangen menu met bijpassende wijnen, terwijl de kids met de oppas gezellig een pizza verorberen. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
Meestal vinden de kinderen zo’n avond zonder ouders prima, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee mogen. “Kinderen van die leeftijd meenemen naar een sterrenzaak gaat ons echt nog net te ver,” zegt Rozemarijn. “Maar voor een lunch schuiven ze geregeld aan.” Dan kiezen zij en Pieter-Paul voor twee gangen en eten de kinderen vrolijk mee. Vaak gaat dat hartstikke goed en krijgen ze zelfs complimentjes van andere gasten over hoe netjes ze aan tafel zitten.
Niet alles loopt altijd soepel. Een keer kwam hun oudste in een flinke dip binnen bij een eetcafé. “Niets deugde, ze noemde het restaurant zelfs ‘stom’,” vertelt Rozemarijn. Gelukkig dacht het personeel mee: een flesje Fristi en een kleurplaat deden wonderen en zo kon iedereen toch relaxed eten zonder dat iemand er last van had.
Een Pijnlijk Moment
Bij een recent bezoek aan een kleine bistro ging het mis. “Met een tas vol speelgoed en iPads liepen we naar binnen,” vertelt Rozemarijn. Al snel voelde ze de blikken van andere gasten, vooral van een oudere dame die met haar tafel begon te fluisteren. “Mijn oudste vroeg iets te hard waarom die mevrouw zo boos keek,” grinnikt Rozemarijn, terwijl ze zelf dacht: wat een zuurpruim.
Ook van het personeel hoefden ze niet veel warmte te verwachten. Ondanks dat ze een prijzige fles wijn bestelden, wilde de keuken niets kindvriendelijks maken. “We mochten voor de kinderen gewoon iets van de kaart kiezen,” zegt ze teleurgesteld. De gekozen gerechten vielen totaal niet in de smaak en de kids barstten in huilen uit.
Ze probeerden van alles om de boel te sussen, maar het werd alleen maar erger: van snikken naar schreeuwen en uiteindelijk lagen ze zelfs op de grond te rollen. Pieter-Paul nam ze mee naar de gang om ze tot rust te brengen. “Ik vroeg nog een keer of er misschien frietjes gemaakt konden worden,” vertelt Rozemarijn wanhopig. Toen kwam er een jonge medewerker langs met de boodschap dat andere gasten zich stoorden aan de kinderen.
Met grote ogen hoorden ze dat de rekening al klaarstond en dat ze vriendelijk, maar dringend, werd gevraagd te vertrekken. “Verbijsterd en boos ben ik naar buiten gelopen, met die dure fles wijn in mijn tas,” zegt ze. De volgende dag belde de eigenaar om zijn excuses aan te bieden. Volgens hem had dit nooit zo mogen gaan. Ze kregen het hele diner en de wijn vergoed en als goedmaker ook nog een uitnodiging voor een diner voor twee.
