Roos is 35 en als alleenstaande moeder heeft ze moeite om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze heeft een parttime baan met een minimaal inkomen, waardoor elke maand een uitdaging is om voor haar gezin te zorgen. Dit jaar heeft de school van haar kinderen een excursie georganiseerd. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen is dat te doen, maar voor Roos is het een grote opgave.
Haar prioriteiten liggen bij het betalen van de rekeningen, eten op tafel en essentiële benodigdheden voor haar kinderen. Extra’s zoals schoolreisjes passen simpelweg niet in haar budget. Ze herinnert zich de enthousiaste gezichten van haar kinderen toen ze horen over het uitje. Maar nu voelt ze de spanning, omdat ze hen moet teleurstellen.
Ze probeert altijd het beste voor haar kinderen te doen, maar dergelijke situaties doen haar twijfelen. Wat zullen de andere ouders denken? Zullen de leraren anders naar haar kinderen kijken omdat ze de kosten niet kan betalen? Roos weet dat ze niet de enige is met deze strijd, maar zo voelt het wel vaak.
Haar kinderen zouden zonder zorgen moeten genieten van dezelfde uitstapjes als hun klasgenoten. Helaas wordt Roos steeds geconfronteerd met financiële beperkingen. Ze heeft nagedacht om de school te vragen of ze in termijnen mag betalen of om financiële hulp te vragen, maar schaamte houdt haar tegen. Ze is bang voor wat anderen zullen denken.
Mensen hebben vaak snel een oordeel, en Roos heeft dat al meer dan eens ervaren. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet wat ze allemaal moet regelen om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze piekeren niet over hoe ze de maand moet doorkomen. Het gaat niet alleen om het geld, maar ook om de waardigheid die verloren gaat als je niet kunt doen wat voor anderen vanzelfsprekend is.
Op zoek naar oplossingen
De tijd verstrijkt, terwijl Roos in gedachten verzonken aan de keukentafel blijft zitten. Ze weet niet hoe ze haar kinderen moet vertellen dat er geen geld is voor het schoolreisje. Ze wil niet dat ze zich druk maken over hun financiën, maar de waarheid verbergen gaat ook niet. Dit zijn de momenten die het moeilijkst zijn; niet kunnen geven waar je kinderen zo naar uitkijken, maakt de dagelijkse worstelingen nog zwaarder.
Roos haalt diep adem en probeert een oplossing te bedenken. Ze wil haar kinderen blij maken en zorgen dat ze mee kunnen op het schoolreisje. Maar hoe? Misschien moet ze toch proberen om hulp te vragen, hoe lastig dat ook is. Om nog meer teleurstelling te voorkomen, moet ze een manier vinden om het geld bij elkaar te sprokkelen.
Mensen die geen begrip hebben voor haar situatie, maken het alleen maar moeilijker. Ze zien niet hoe hard ze werkt en hoe weinig speelruimte er is voor extra’s. Een onverwachte uitgave zoals deze, hoe klein ook voor een ander, is voor haar een enorme opoffering.
Ondanks alles wil Roos niet opgeven. Haar kinderen verdienen het om met hun klasgenoten mee te gaan en te genieten van het schooluitje. Misschien kan ze creatief zijn en ergens anders op besparen, of kijken of familie of vrienden kunnen bijspringen. Ze wil haar kinderen laten zien dat, ook al hebben ze het financieel moeilijk, liefde en doorzettingsvermogen hen door alles heen kunnen helpen.
Het is een zware last, maar Roos blijft hopen dat ze een manier vindt om haar kinderen de kansen te geven die ze verdienen. Ze wil ze leren dat, hoewel het leven niet altijd eerlijk is, vasthouden en doorgaan belangrijke lessen zijn. Het is geen gemakkelijke weg, maar Roos is vastberaden om het droomreisje van haar kinderen mogelijk te maken, al is het maar voor een dag.
