Roos is 35 jaar en als alleenstaande moeder heeft ze moeite om alles financieel op orde te krijgen. Ze heeft een parttime baan en haar salaris is nauwelijks genoeg, dus elke maand is weer een gevecht om rond te komen. Dit jaar organiseert de school van haar kinderen een uitstapje. Haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurreservaat. De kosten? Vijftig euro per kind. Voor veel gezinnen is dat te doen, maar voor Roos is dat een flinke uitdaging.
Roos richt zich vooral op rekeningen, eten en de spullen die haar kinderen echt nodig hebben. Extraatjes zoals schooluitstapjes? Daar is simpelweg geen ruimte voor in haar financiën. Ze herinnert zich nog de stralende gezichten van haar kinderen toen ze hoorden over het schooluitje. Maar nu voelt ze een steen in haar maag; ze zal hen opnieuw moeten teleurstellen.
Ze probeert altijd het beste voor haar kinderen te doen, maar in dit soort situaties twijfelt ze aan zichzelf. Wat zullen de andere ouders denken? Zal de school haar kinderen anders bekijken omdat ze het niet kan betalen? Hoewel Roos weet dat ze niet de enige ouder is met dit probleem, voelt het vaak wel zo aan.
Haar kinderen zouden zich geen zorgen moeten maken en gewoon van dezelfde dingen moeten genieten als hun klasgenootjes. Helaas wordt Roos voortdurend geconfronteerd met haar geldproblemen. Ze heeft overwogen om de school te vragen of ze in delen kan betalen, of om hulp te vragen, maar de schaamte houdt haar tegen. Ze wil geen hulp vragen uit angst voor wat anderen zouden zeggen.
Mensen hebben snel een oordeel klaar, en Roos merkt dat vaak. Waarom werkt ze maar parttime? Waarom spaart ze niet beter? Niemand ziet hoeveel inspanning het kost om zelfs het minimale te bekostigen. Ze liggen niet wakker, piekerend over hoe ze de maand weer rond kan komen. Het gaat niet alleen om geld, maar ook om het gevoel van waardigheid dat verdwijnt wanneer je niet kunt doen wat anderen als vanzelfsprekend zien.
Ga naar de volgende pagina
