Gezinnen lopen soms vast op praktische dingen, vooral als het om de zorg voor de kinderen gaat. Neem Pleun: 36, marketingmanager, wonend in het levendige Rotterdam. Zij zit in een lastige situatie met haar schoonouders. Omdat zij en haar partner Mark allebei fulltime werken, vragen ze vaak de ouders van Mark om op te passen. Op papier handig, maar in de praktijk niet altijd zonder gedoe.
Over schermtijd, bedtijden en wat de kinderen eten, heeft Pleun duidelijke afspraken gemaakt. Toch laten de grootouders die regels tijdens het oppassen regelmatig los. Dat frustreert haar, en ze vraagt zich af of haar boosheid terecht is of dat er meer onder zit. Voor haar zijn die regels geen willekeur; ze passen bij hoe zij haar kinderen wil opvoeden. “Die afspraken zijn er om hun ontwikkeling te ondersteunen,” zegt ze.
Wat vooral wringt, is dat haar schoonouders de afspraken negeren. Daardoor voelt Pleun zich niet serieus genomen en buiten spel gezet. Het roept ook de vraag op hoe open Pleun en Mark eigenlijk communiceren met opa en oma. Misschien vinden zij de regels simpelweg te strak en hebben ze een andere kijk op wat goed is voor de kinderen.
De waarde van opa en oma
Hoe begrijpelijk Pleuns irritatie ook is, het is net zo belangrijk om te zien wat grootouders meebrengen. Zelfs als ze niet elk puntje van de lijst volgen, spelen ze een bijzondere rol in het leven van hun kleinkinderen. Hun betrokkenheid is niet alleen warm en liefdevol, maar kan de kinderen ook waardevolle ervaringen geven.
Daarmee komt de vraag op tafel: is het essentieel dat grootouders alles tot op de letter naleven, of kan er wat speling zijn in ruil voor hun steun en aanwezigheid? Misschien is Pleuns ergernis deels ook het signaal dat er meer ruimte nodig is voor wederzijds begrip en een middenweg.
Ideaal zou zijn als Pleun samen met haar schoonouders zoekt naar een balans: duidelijke basisafspraken die iedereen respecteert, met genoeg flexibiliteit om frictie te voorkomen. Opvoeden is tenslotte geen vaste formule, maar samenwerken en bijsturen.
Blijven hameren op regels kan bovendien de band met haar schoonouders onder druk zetten. Als zij het gevoel krijgen dat hun inzet niet wordt gewaardeerd, kan dat hun bereidheid om te helpen verminderen. En juist op drukke momenten kunnen Pleun en Mark die hulp goed gebruiken.
Ook voor de kinderen is het belangrijk dat de sfeer goed blijft. Zij pikken spanningen feilloos op, en gedoe tussen ouders en grootouders kan hun gevoel van veiligheid aantasten. Nog een reden om zorgvuldig met dit soort verschillen om te gaan.
Dit vraagt om kijken door meerdere brillen tegelijk. Natuurlijk is het logisch dat Pleun baalt als afspraken niet worden gevolgd. Tegelijk is er veel voor te zeggen om de bijdrage van grootouders te waarderen. De kunst is het evenwicht te vinden tussen heldere grenzen en erkenning voor hun rol.
Met open gesprek en bereidheid tot compromissen kom je vaak een heel eind. Zo groeit er een werkbare aanpak die de relatie goed houdt én de kinderen ten goede komt. Een beetje flexibiliteit kan de samenwerking tussen Pleun, Mark en de grootouders versterken, stress verlagen en zorgen voor een stabiele, warme omgeving waarin de kinderen kunnen opgroeien. Liefde en betrokkenheid van grootouders zijn daarbij waardevolle bouwstenen, zolang er over en weer respect en begrip is.
