De Nostalgie van de Jaren ’90
Mandy, inmiddels 49 jaar, kijkt met een warm gevoel terug op de jaren ’90. Ze mist de tijd waarin ze opgroeide en de eenvoud die daarbij hoorde. Het gaat niet alleen om de mode – zoals wijde broeken en kleurrijke outfits – of de muziek van bands als Nirvana en de Spice Girls. Wat ze vooral mist, zijn de sociale contacten van toen.
In de jaren ’90 was het heel normaal om een onbekende op straat even gedag te zeggen. Mensen leken meer verbonden met elkaar. Het was een tijd waarin respect vanzelfsprekend was. Persoonlijk contact was de norm en aandachtig naar elkaar luisteren was heel normaal. Mandy herinnert zich hoe je in het openbaar vervoer zonder aarzelen je stoel aan een oudere persoon afstond. Tegenwoordig lijken mensen meer in hun telefoon te zitten, nauwelijks bewust van de mensen om hen heen.
Ook de ontspannen sfeer van die tijd mist Mandy. Er was minder druk om altijd bereikbaar te zijn. De stroom aan berichten en meldingen die we nu hebben bestond nog niet. Je was echt in het moment aanwezig. Afspreken met vrienden betekende écht samen zijn, zonder afleiding.
De Kunst van Oprechte Aandacht
Het voeren van een oprecht gesprek lijkt soms een verloren kunst te zijn. Vroeger, als je met iemand sprak, gaf je elkaar je volle aandacht. Dat maakte die gesprekken waardevol. In de muziekwereld ging het er ook anders aan toe. Alles was minder direct beschikbaar dan nu. De muziek werd meer gewaardeerd omdat je beperkte toegang had tot je favoriete nummers; cassettebandjes en cd’s werden keer op keer afgespeeld.
Die kleine geluksmomenten, zoals wanneer je favoriete nummer op de radio speelde, zijn moeilijk te evenaren. Muziek bracht mensen samen; je luisterde samen en genoot van het moment. Dit gevoel mist Mandy nu. Al geeft technologie vandaag de dag toegang tot alle nummers in een handomdraai, de connectie voelt anders.
Leven in een Minder Gehaaste Wereld
Het leven was vroeger rustiger, herinnert Mandy zich. Het was minder druk en vol van verwachtingen en verplichtingen. Ze vraagt zich af of we niet vaker een stapje terug zouden moeten doen. Misschien is het tijd om weer oprechte aandacht voor elkaar te hebben. Hoe fijn zou het zijn als we weer vaker hallo zeggen tegen iemand op straat, of opstaan voor iemand die een zitplaats nodig heeft?
Hoewel Mandy zich bewust is dat haar verlangens soms wat ouderwets kunnen klinken, denkt ze dat zulke kleine veranderingen ons allemaal goed zouden doen. Ze vermoedt dat we allemaal beter zouden worden van die eenvoudige beleefdheden die ons leven vroeger mooier maakten. Het idee dat een vriendelijk gebaar of een moment van aandacht de wereld vriendelijker kan maken, is iets dat ze koestert.
Net zoals muziek destijds mensen verbond zonder een groot evenement te organiseren, kunnen vriendelijke gebaren spontaan eenheid creëren. Je waardeerde de eenvoudige dingen meer. Mandy hoopt dat we als samenleving weer een beetje terug kunnen naar die tijd van minder haast en meer verbondenheid.
