Aan de keukentafel geniet Henk, die energiek de zestig is gepasseerd, van een warme kop koffie terwijl hij naar zijn kleinkinderen kijkt, die altijd al veel voor hem betekenden. Voor het eerst in lange tijd voelt hij zich opgelucht. Henk heeft namelijk besloten om te stoppen met het geven van cadeautjes aan hen. “Het klinkt misschien wat hard,” zegt hij, “maar ze laten nooit merken dat ze er blij mee zijn. Alsof het allemaal vanzelfsprekend is.” Deze gedachte zit Henk erg dwars.
Zijn besluit kwam niet zomaar. Henk houdt enorm van zijn kleinkinderen, maar elke keer als hij iets geeft zonder een blijk van waardering te krijgen, raakt hij teleurgesteld. “Waarom zou ik nog iets geven als ik niet eens een klein bedankje krijg?” vraagt hij zich af.
Voor Henk draait het om meer dan alleen cadeaus. Hij ziet een geschenk als een manier om zijn liefde en betrokkenheid te tonen aan zijn kleinkinderen. “Met een cadeau laat ik zien dat ik aan ze denk en om ze geef,” zegt Henk. Maar de afgelopen jaren voelt het voor hem alsof zijn inspanningen niet meer gewaardeerd worden. “Eerder zag ik een blij gezicht als ik iets meebracht,” herinnert hij zich. “Nu lijkt het ze koud te laten. Dat doet wel pijn.”
Waar ligt het probleem?
Henk denkt terug aan een speciale verjaardag. Hij had grondig gezocht naar een geschenk dat perfect bij zijn kleinzoon zou passen. “Ik dacht dat hij er blij mee zou zijn,” zegt Henk met een glimlach die een beetje verdriet bevat. Maar toen zijn kleinzoon het cadeau uitpakte, viel er geen spoor van vreugde te bespeuren. Geen lach, geen verbaasde reactie, en misschien wel het pijnlijkst: geen dankwoord.
Henk keek om zich heen, hopend dat de ouders zouden aangeven dat een bedankje op zijn plaats was. Maar het bleef stil en dat maakte dat hij zich niet gewaardeerd voelde. “Je steekt er tijd en energie in, en het lijkt niets voor hen te betekenen,” zegt hij met een zucht.
De teleurstelling groeide met elke keer dat zijn geste niet erkend werd. “Het hoeft niet veel te zijn, gewoon dat ze zien dat ik moeite voor hen doe,” vertelt Henk. Hij besloot zijn kleinzoon hierover aan te spreken. “Ik zei hem dat opa het fijn zou vinden als hij af en toe dankjewel zei. Maar hij haalde zijn schouders op alsof ik overdreef.” Die onverschilligheid raakte Henk diep en gaf hem het gevoel niet serieus genomen te worden.
Vroeger waren cadeautjes iets bijzonders voor Henk. Hij denkt vaak aan die momenten terug. “Een cadeau was iets speciaals, je was er dankbaar voor, zelfs als het klein was,” zegt hij. “Nu lijkt het anders, misschien door de moderne tijd.”
Maar Henk blijft trouw aan zijn principes. Respect blijft een belangrijke deugd voor hem, ook al lijkt het tegenwoordig soms minder gebruikelijk. Hij hoopt dat zijn kleinkinderen uiteindelijk zullen begrijpen waarom hij voor deze weg heeft gekozen.
“Misschien snappen ze later waarom ik dit besluit nam, om te laten zien hoeveel ik om ze geef,” zegt Henk met een voorzichtige glimlach. “Maar tot die tijd stop ik met het geven van cadeaus. Ik wil niet blijven geven als het niets voor hen betekent.”
Henk drinkt de laatste slok van zijn koffie. “Het is niet dat ik ze niets gun,” benadrukt hij. “Integendeel, ik wens ze het allerbeste, maar ik hoop dat ze beseffen dat ook dat met een simpel dankjewel kan beginnen.”
