Het klinkt misschien heftig, maar ik heb mijn kleinzoon uit mijn testament geschrapt. Het was geen gemakkelijke stap, maar uiteindelijk moest ik wel. Hij komt bijna nooit langs, laat amper iets van zichzelf weten en lijkt alleen maar bezig met zijn eigen leven. Hoewel ik snap dat hij jong is en volop in zijn carrière zit, doet het toch pijn om te merken dat ik geen rol meer in zijn leven speel.
Ik denk nog vaak terug aan wanneer hij klein was. Hij was mijn eerste kleinkind, een slimme jongen met een grote lach. Hij kwam vaak langs om met me de eendjes in het park te voeren of een potje kaarten te spelen. Die momenten waren zo waardevol, en ik dacht dat we een speciale band hadden. Maar naarmate hij ouder werd, zag ik hem steeds minder. Eerst dacht ik dat het een fase was, dat hij druk was met school, vrienden en later werk. Maar die zogenaamde fase lijkt eindeloos te duren.
Ik heb vaak geprobeerd het contact te onderhouden. Ik belde hem, stuurde berichtjes, en nodigde hem uit voor een kopje koffie. “Ja opa, ik kom gauw langs,” beloofde hij, maar dat gebeurde nooit. Uiteindelijk ben ik gestopt met bellen en berichten sturen. Waarom zou ik steeds proberen als hij zelf geen moeite doet om langs te komen? Hij woont niet eens ver weg, maar zelfs dat lijkt teveel.
Op een gegeven moment dacht ik: als hij niet wil komen of het niet nodig vindt, waarom zou ik mijn bezit dan aan hem nalaten? Het mag misschien materialistisch klinken, maar ik zie het meer als een kwestie van geven en nemen.
Herziening van Verbintenis
Er zijn genoeg mensen die wél hun best doen om tijd met mij door te brengen. Mensen die langskomen voor een praatje, een wandeling, of gewoon om er voor mij te zijn. Waarom zou ik hen minder waarderen dan iemand die me negeert?
Ik heb mijn notaris opgebeld om mijn testament te wijzigen. Mijn kleinzoon is eruit gehaald. In plaats daarvan laat ik mijn bezit na aan mijn andere kleinkinderen en goede vrienden, degenen die wél om me geven. De notaris was even verbaasd, maar heeft mijn wens zonder vragen doorgevoerd. Eerlijk gezegd voelde het als een opluchting, alsof een last van mijn schouders was gevallen.
Natuurlijk vraag ik me af hoe mijn kleinzoon zal reageren als hij het ontdekt. Misschien voelt hij zich gekwetst of oneerlijk behandeld. Maar ik vraag me wel af of hij beseft hoe zijn jarenlange afwezigheid en stilte voor mij waren. Zal hij begrijpen dat het niet om geld draait, maar om het gevoel dat ik niet belangrijk was in zijn leven?
Mijn besluit was niet om iemand te straffen. Maar ik wil geen façade ophouden dat alles prima is als dat niet zo is. Misschien ziet hij het als een wake-up call, een kans om na te denken over wat echt belangrijk is. Of misschien niet. Ik hoop alleen dat hij op een dag beseft wat hij heeft verloren, niet alleen materieel, maar vooral in het besef van familie en samen zijn.
Soms denk ik terug aan die momenten in het park, toen we samen op het bankje zaten en hij glunderend over zijn dromen vertelde. Ik mis die tijd, dat wil ik best toegeven. Maar ik kan het verleden niet veranderen en wil niet vastzitten in teleurstelling. Daarom heb ik gedaan wat ik dacht dat het beste was, ook al snappen anderen dat misschien niet.
Dit is mijn leven, en dit is mijn keuze. En ik geloof dat ik het recht heb om die beslissing te maken.
