Wanneer je nadenkt over Nederland in de jaren ‘90, lijkt het bijna alsof je een oud sprookje herleest. Een periode waarin “stress” vooral een woord op papier was en geluk net zo algemeen als herfstregen. Het was een tijd waarin het dagelijkse leven meer in balans voelde dan tegenwoordig. Was er ooit een betere periode om groot te worden?
Met guldens op zak voelde men zich financieel zekerder. Het geld leek echt meer waarde te hebben, en je kon veel meer met je inkomen. Levensmiddelen waren goed betaalbaar, huizenprijzen waren nog te doen, en inflatie was iets wat leek in economieboeken te horen. Generaties konden ’s avonds onbezorgd een film kijken, met de geruststelling dat zuurverdiende centen een solide toekomst konden waarborgen. Wie verlangt daar nu niet naar terug?
Mensen die voor het eerst de woningmarkt betraden hadden een eerlijke kans om in een huis te investeren en een thuis op te bouwen voor later. Vandaag de dag is dat bijna onwerkelijk. Investeerders ruimen alles op, prijzen schieten de lucht in, en jonge stellen wachten eindeloos op een kans voor sociale huurwoningen. In de jaren negentig kon je nog betaalbaar een huis kopen en later naar iets groters verhuizen. Dat was toekomstplannen maken!
De middenklasse, ooit de ruggengraat van het land, stond in de jaren ‘90 nog fier overeind. Er was een goede mix tussen arm en rijk, en de verschillen waren minder uitgesproken. Nu lijkt het alsof we intern in strijd zijn: extreme rijkdom en schrijnende armoede zijn de norm. Waar is die goede balans gebleven? Waarom smolt de middenklasse weg als sneeuw in de zon? Ligt het aan globalisering, of misschien gewoon aan hebzucht?
En dan is er nog de sociale kant: de huidige verdeeldheid. In de jaren ’90 respecteerden mensen elkaars ideeën en voerden ze rustige gesprekken in plaats van te vechten. Nu staan mensen vaak lijnrecht tegenover elkaar en echt luisteren doet bijna niemand meer. Doe jij daar aan mee, of ben je iemand die het respect van de jaren ‘90 nog koestert?
Was Nederland echt gelukkiger in de jaren ‘90? Misschien romantiseren we het verleden, gebruiken we het als een escape om de huidige problemen te verzachten. Of misschien was het echt zo: met de gulden, betaalbare huizen, en een actieve gemeenschap. Wat denk jij? Heeft de moderne tijd ons iets beters gebracht, of moeten we lessen halen uit dat decennium dat langzaam vervaagt in ons geheugen? Hoe zou jij de voordelen van toen terug willen zien in het Nederland van nu?
