Mo, 32 jaar oud, staat voor een uitdaging in zijn relatie. Hij verlangt naar een vaste toekomst samen, maar stuit op verschillende ideeën over hoe het huishouden aangepakt moet worden tussen hem en zijn vriendin.
Voor Mo is het vanzelfsprekend: zijn vriendin moet de meeste huishoudelijke taken op zich nemen, simpelweg omdat zij de vrouw is. Deze opvatting veroorzaakt spanning en vragen tussen hen.
Mo legt uit dat zijn voorkeur voor een specifieke taakverdeling in het huishouden te maken heeft met zijn opvoeding. Thuis zorgde zijn moeder voor alles en was het normaal dat de vrouwen de boel op orde hielden.
“Bij ons thuis was het mijn moeder die alles runde en altijd voor eten zorgde,” vertelt hij. “Dat was het voorbeeld dat ik kreeg. Ook al is het anno 2024 misschien ouderwets, ik ben het zo gewend.”
Maar in zijn relatie is het niet vanzelfsprekend dat taken worden opgepakt zoals Mo dat gewend is. Zijn vriendin, met wie hij al een tijdje samenwoont, heeft een veeleisende baan en vindt het belangrijk dat de huishoudelijke taken eerlijk verdeeld worden.
“Ze zegt vaak dat we allebei moeten bijdragen omdat we allebei werken,” zegt Mo. “Maar ik zie het anders. Voor mij voelt het alsof ik onze toekomst waarborg door haar de kans te geven van het huis een thuis te maken.”
Zijn vriendin begrijpt waar hij vandaan komt, maar er ontstaan spanningen. Ze voelt zich vooral onder druk gezet om vast te houden aan een ouderwets patroon en denkt dat haar bijdrage wordt onderschat.
Verschillen in Rollen en Verantwoordelijkheden
Mo merkt in gesprekken met vrienden en familie dat hij niet de enige is met deze kwestie. Sommigen zijn het met hem eens en zeggen dat hij vast moet houden aan zijn ideeën, terwijl anderen hem aanraden om open te staan voor nieuwe inzichten.
“Een paar vrienden zeggen dat het goed zou zijn als ik mee zou gaan met de tijd en mijn steentje bijdraag in het huishouden,” vertelt hij. Maar voor Mo voelt de traditionele rolverdeling als een bron van rust en een stevige basis voor een goede relatie.
Zijn vriendin daarentegen voelt de druk om aan die verwachtingen te voldoen en ziet dat frequent overleg over de takenverdeling veel energie kost.
Ze vraagt zich af waarom een eerlijke verdeling niet standaard is, vooral omdat haar werk net zo belangrijk is als dat van Mo. Ze legt vaak de nadruk erop dat Mo ook zijn deel moet doen. “Ze benadrukt dat we gelijkwaardige partners moeten zijn en samen moeten groeien,” geeft Mo toe.
Toch heeft hij moeite om zich aan te passen aan deze verandering. Voor hem voelt het alsof de huishoudelijke taken voornamelijk bij haar horen en dat hij op andere manieren bijdraagt.
“Ik wil haar de ruimte geven om te groeien, maar ik zie het huishouden als haar domein. Ik werk hard en ondersteun haar op mijn eigen manier,” zegt hij.
De verschillende visies die ze hebben over rolverdelingen, zetten Mo aan het denken over de compromissen die nodig zijn om hun relatie gezond te houden. Tegelijkertijd twijfelt hij of het opgeven van zijn eigen waarden het juiste is.
“Het voelt soms alsof ik moet kiezen tussen wat ik gewend ben en wat zij wil,” legt hij uit. “Maar ik hou van haar en wil samen aan onze toekomst bouwen zonder alles te moeten opgeven waarin ik geloof.”
Mo realiseert zich dat hun kwesties verder gaan dan alleen de verdeling van huishoudelijke taken. Het gaat om diepgewortelde overtuigingen en hoe hij hun gezamenlijke toekomst ziet.
Hij hoopt op een middenweg die hen beiden gelukkig maakt, maar vraagt zich af of concessies de juiste weg zijn. Mo merkt dat zijn eigen rol niet altijd wordt gewaardeerd zoals hij denkt dat zou moeten. Hij ziet zichzelf als iemand die stabiliteit biedt en zijn vriendin ondersteunt, maar voelt dat dit soms niet goed overkomt.
Mo is zich ervan bewust dat het tijd en geduld vereist om elkaars verwachtingen beter te begrijpen en samen een oplossing te vinden zonder hun individuele waarden te verliezen. Hij zoekt naar een evenwicht waarbij beide partners tevreden zijn, zonder concessies die hen verder verwijderd van zichzelf maken.
