Het Gewicht Verdelen
Hoi, ik ben Marianne, 41 lentes jong, en ik moet wat van mijn hart kwijt. Mijn man, Dirk, werkt al geruime tijd niet, en dat begint een belasting te worden. Ik ben degene die alle rekeningen betaalt en het voelt alsof ik in mijn eentje de volwassen rol in onze relatie vervul. Ik houd nog steeds van hem, dat is geen punt, maar deze situatie is echt onhoudbaar.
Toen Dirk en ik elkaar ontmoetten, hadden we allebei werk. We deelden de verantwoordelijkheden eerlijk, en zelfs toen ik meer ging verdienen, veranderde er niets tussen ons. We waren een team. Als ik vaker de portemonnee trok voor een uitstapje of diner, was dat prima, want hij deed wat hij kon om bij te dragen.
Maar een paar jaar geleden ging het mis. Dirk was ontevreden met zijn baan en besloot ermee te stoppen. Dat bracht veel stress met zich mee, en ik stond helemaal achter hem. Iedereen verdient een kans om opnieuw te beginnen, toch? Hij wilde even pauzeren om te ontdekken waar hij echt voldoening uit haalt.
Maar die pauze duurde veel langer dan gepland. Eerst een paar maanden, toen een jaar, en inmiddels zijn we meer dan twee jaar verder zonder dat hij heeft gewerkt. En ik? Ik werk fulltime, betaal alle kosten en voel de druk toenemen.
De hypotheek, de stroomrekening, de verzekeringen, de boodschappen – dat ligt allemaal op mijn bord. Gelukkig verdien ik genoeg, maar het is niet minder frustrerend. Ik draai harde uren, vaak meer dan 40 per week, om ervoor te zorgen dat we comfortabel kunnen leven. Maar er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat ik alleen in de huishoudelijke molen draai, terwijl Dirk erbij toekijkt.
De Emotionele Druk
Wat het moeilijkste is, is dat Dirk het probleem bagatelliseert als ik het ter sprake breng. “Weet je hoeveel jij verdient? Dat is toch genoeg voor ons allebei?” of “Maar ik doe toch het huishouden?” Maar ook dat voelt niet juist, want na een lange werkdag ben ik de boodschappen aan het doen, het eten aan het maken, en help ik in huis.
Dit voelt ongelofelijk oneerlijk. Mijn inspanning wordt als vanzelfsprekend gezien, zonder enige vorm van dankbaarheid of waardering. Het raakt me niet alleen financieel, maar doet ook emotioneel pijn. Ik ben uitgeput, zowel lichamelijk als geestelijk. Dit is niet de samenwerking die ik me had voorgesteld. Het voelt alsof ik meer de kostwinner ben dan de vrouw die ik zou willen zijn.
Het meest pijnlijke is misschien wel het gebrek aan respect. Ik werk hard om ervoor te zorgen dat we een stabiel bestaan hebben, maar Dirk lijkt dat niet eens te zien. Geen ‘dankjewel’, geen erkenning. Hij lijkt vast te zitten in zijn rol, alsof het normaal is dat ik alles financier.
Soms schaam ik me voor mijn gedachten. Hij is mijn man, ik ben dol op hem. Maar liefde is niet altijd genoeg als de verantwoordelijkheid zo scheef verdeeld is. Het frustrerende is dat er geen duidelijke reden is waarom Dirk niet werkt. Hij is lichamelijk gezond en geestelijk ook in orde. Zijn motivatie lijkt gewoon verdwenen.
De financiële druk brengt spanningen in onze relatie. Geldkwesties ontaarden snel in grotere ruzies. Kleine ergernissen stapelen zich op. Het voelt alsof ik niet meer samenleef met een partner, maar eerder met iemand die op mijn inspanningen drijft zonder iets terug te doen.
Ik ben klaar met altijd degene zijn die alles regelt. Het lijkt alsof ik het schip in mijn eentje recht houd, terwijl hij aan de zijkant toekijkt. Dit is niet het soort relatie waar ik van droomde.
Ondanks de problemen heb ik van alles geprobeerd. Eerst een vriendelijk, meelevend gesprek. Vervolgens op een directere manier met duidelijke verzoeken. Ik stelde voor dat hij op zijn minst een parttimebaan zou overwegen of vrijwilligerswerk zou doen om weer wat ritme te vinden. Maar steeds kreeg ik ontwijkende antwoorden: “Ik kijk binnenkort,” of “Het komt goed.”
Ik ging zelfs samen met hem zitten om een financieel plan te maken, om hem te laten zien hoe zwaar de situatie eigenlijk is. Ook dat werd afgewimpeld. “Het gaat toch goed zo?” Nee, ík maak dat mogelijk. Daar ligt het probleem. Hoe dan ook, liefde betekent niet alleen zorg dragen voor elkaar, maar ook gelijkwaardigheid. En dit voelt helemaal niet gelijkwaardig. Misschien is het tijd om grenzen te stellen, niet omdat ik niet meer van Dirk houd, maar omdat ik mezelf moet waarderen.