Marjan is 61, moeder van drie, en belandde onlangs in een lastige situatie. Jarenlang betaalde ze zonder morren alles voor haar kinderen, maar op een gegeven moment vond ze het tijd om te vragen of ze wilden meebetalen aan de kosten in huis. Dat viel helemaal niet goed: haar kinderen reageerden boos. In deze blog lees je wat Marjan meemaakte en gaan we in op de bredere vraag: wanneer is kostgeld vragen aan volwassen kinderen eigenlijk redelijk?
Bijna haar hele leven draaide alles om haar kinderen. Ook toen ze volwassen waren, zorgde ze dat ze niets tekortkwamen. “Mijn focus lag altijd op hun welzijn. Om geld vragen voelde niet oke,” zegt Marjan. “Maar toen mijn financiën veranderden en alles duurder werd, merkte ik dat ik het niet meer redde.” Ze zag ook dat haar situatie niet op zichzelf staat: veel ouders blijven financieel bijspringen en vragen zich af wanneer een bijdrage passend is.
Een moeilijke knoop om door te hakken
De noodzaak om kostgeld te vragen ontstond toen Marjan merkte dat haar uitgaven bleven stijgen terwijl haar inkomen achterbleef. “Rekeningen hoopten op, boodschappen werden steeds prijziger en ik maakte me zorgen over mijn pensioen,” vertelt ze. Ze begon het gesprek voorzichtig, in de hoop op begrip. “Maar het tegendeel gebeurde,” zegt Marjan. “Ze voelden zich tekortgedaan.”
Haar oudste, Erik van 28, was het meest boos. “Hij zei dat ik vroeger nooit om geld had gevraagd en vond het nu daarom oneerlijk,” legt Marjan uit. Dat raakte haar en wakkerde opnieuw de vraag aan: hoort kostgeld bij opvoeden en zelfstandigheid, of moeten ouders blijven zorgen, wat er ook gebeurt?
Over kostgeld vragen aan volwassen kinderen die thuis wonen, verschillen de meningen sterk. De een vindt dat het voorbereidt op het echte leven en geldbewustzijn stimuleert. De ander zegt: als je het kunt dragen, steun je je kinderen, uit liefde en loyaliteit. “Ik wil niet dat ze denken dat ze ongewenst zijn, maar ik moet ook mijn eigen toekomst beschermen,” zegt Marjan. De balans vinden bleek lastig.
Om helderheid te krijgen legde Marjan haar verhaal voor aan vrienden en familie. De reacties liepen uiteen. Sommigen vonden dat ze groot gelijk had en dat haar kinderen oud genoeg zijn om bij te dragen. Anderen vonden dat ze hen, koste wat het kost, moest blijven steunen. Haar goede vriendin Sandra bleef haar aansporen om bij haar besluit te blijven. “Ze moeten leren wat verantwoordelijkheid is,” zegt Sandra. “Geld komt niet uit de lucht vallen en het leven is duur; dat moet je zelf mee dragen.”
Hoe pijnlijk ook, Marjan hield vast aan haar besluit. Ze legde haar kinderen uit dat het niets met minder liefde te maken heeft, maar alles met noodzaak. Ook stelde ze voor om samen de financiën door te nemen en opties op tafel te leggen. “Ik wil dit samen oplossen. We moeten met elkaar praten en van beide kanten bereid zijn water bij de wijn te doen,” aldus Marjan.
Marjans verhaal laat zien hoe complex de relatie tussen ouders en volwassen kinderen kan worden. Kostgeld vragen is niet leuk, maar kan soms nodig zijn voor financiële lucht en om verantwoordelijkheid te stimuleren. Uiteindelijk draait het om openheid en wederzijds begrip. Marjan hoopt dat haar kinderen straks inzien dat haar keuze voortkomt uit noodzaak, niet uit een gebrek aan liefde. “Dit zijn lastige gesprekken, maar ik denk dat we er sterker uitkomen,” zegt ze vastberaden.
Met haar ervaring hoopt Marjan andere ouders te steunen die met hetzelfde worstelen. “We doen allemaal ons best, en soms horen daar moeilijke keuzes bij,” benadrukt ze. “Zolang je eerlijk blijft en met elkaar in gesprek gaat, kom je samen een heel eind.”
