Linda, nu 72 jaar, bevindt zich in een huwelijk dat niet aan haar verwachtingen voldoet. Martin, haar echtgenoot, kan soms vervelend tegen haar doen, wat het moeilijk voor haar maakt. “Vanaf mijn zeventiende zijn we al samen,” zegt ze. “Op mijn twintigste stapten we in het huwelijksbootje. Destijds wist ik nauwelijks dat mannen anders konden zijn. Martin was koppig en leek vooral aan zichzelf te denken. Maar eerlijk is eerlijk, hij had ook zijn positieve kanten. Hij had een goede baan, bleef trouw en vergat nooit mijn verjaardag. Hoeveel mannen geven hun vrouw nog een presentje, vraag ik me af. Toen de kinderen klein waren, verliep het gezinsleven goed. We vonden elkaar prima in het samenzijn zonder echt in elkaars vaarwater te zitten.”
Nu hun kinderen hun eigen weg zijn gegaan en Martin met pensioen is, is de situatie veranderd. Ze brengen veel meer tijd samen door, wat soms voor irritaties zorgt. “Wat ik vroeger niet leuk vond aan hem, is nu echt een issue,” zegt Linda. “Hij heeft regelmatig een slecht humeur, dagen achter elkaar, zonder dat ik weet waarom. Hij is kortaf tegen me als hij vindt dat ik iets niet goed doe. Zelfs de kinderen zeggen dat ik dit niet moet pikken en dat ik meer respect verdien.”
Ondanks alles overweegt Linda niet om te scheiden. “Wat moet ik doen?” vraagt ze zich af. “Op mijn leeftijd uit elkaar gaan? Mijn vriendinnen roepen dat ik nog een heel leven voor me heb, maar ik bekijk dat anders. Het idee om alleen oud te worden vind ik eng. Wil ik mijn fijne huis inruilen voor een klein flatje voor mezelf? Bij die gedachte huiver ik. Misschien ben ik materialistisch, maar zulke dingen betekenen veel voor mij. Misschien wordt Martin vanzelf weer wat gezelliger. Gelukkig hebben we een groot huis.”
Waarom Linda Blijft
Linda’s beslissing om bij haar man te blijven, ondanks zijn gedrag, is grotendeels ingegeven door haar behoefte aan zekerheid en stabiliteit. Op deze leeftijd is scheiden geen gemakkelijke stap. Ze wil haar mooie huis niet verlaten en alleen in een klein appartement wonen. Het idee van alleen zijn houdt haar tegen om actie te ondernemen. Ze noemt zichzelf misschien materialistisch, maar comfort en vertrouwdheid zijn belangrijk voor haar.
Daarnaast leeft de hoop dat de situatie zal verbeteren. Linda verwacht dat Martin met de tijd minder prikkelbaar zal worden en meer gezelligheid zal tonen. Ze denkt dat met genoeg ruimte en geduld zijn humeur wat kan verbeteren.
Hoewel haar kinderen erop aandringen dat ze meer respect verdient en actie onderneemt, blijft Linda trouw aan hoe haar huwelijk altijd is geweest. Haar vriendinnen zeggen dat ze nog steeds verandering kan brengen, maar Linda ziet dat zelf niet zo rooskleurig. In plaats van te focussen op wat ontbreekt, waardeert ze wat er nog wel is en wat haar zekerheid biedt.
De gedachte dat haar leven alleen maar minder kan worden, voedt haar angsten. Alleen zijn en aanvaarden dat dingen wellicht niet beter worden, is een grote stap voor haar. Ze kiest ervoor om te hopen dat Martin zijn gedrag aanpast en vermijdt zo het risico van verandering, op zoek naar haar welzijn binnen haar huidige leven.
