Johan is 32, werkt voltijd, legt trouw geld opzij en staat al jaren op de wachtlijst voor iets betaalbaars. Toch bivakkeert hij nog steeds in een krap appartement van 42 vierkante meter, waar hij letterlijk over de wasmand heen moet stappen om bij het balkon te komen. Niet omdat hij pietluttig is. Niet omdat hij te weinig verdient. Maar omdat woningen die passen bij zijn levensfase simpelweg niet beschikbaar komen.
En volgens Johan zit de kern van het probleem vooral bij één groep: ouderen die in ruime huizen blijven wonen, vaak alleen of met z’n tweeën, terwijl die plekken ooit bedoeld waren voor gezinnen zoals het zijne.
Hij weet dat zijn woorden fel, polariserend en voor sommigen onrespectvol zijn. Maar Johan verwoordt wat steeds meer jonge woningzoekenden zachtjes zeggen:
“De doorstroming ligt compleet op slot, en ouderen houden de hoofdweg dicht.”
Waarom voor Johan de maat vol is
Johan wijst naar zijn eigen ouders. Met z’n tweeën in een vrijstaande woning met vijf slaapkamers. Geen kinderen meer thuis, geen logees, geen echte reden voor zo veel meters. Maar verhuizen? “Te veel geregel”, “te prijzig”, “waarom zouden we”, zeggen ze.
En volgens Johan gaat het zo in talloze huishoudens. De woningmarkt is één lange file, maar niemand wil de auto vooraan een stukje opschuiven.
Hij vatt het scherp samen:
“We zetten starterswoningen neer, maar starters komen niet verder. We leveren gezinswoningen op, maar gezinnen komen geen stap. Alles zit op slot. En de sleutel ligt bij een generatie die niet wil meebewegen.”
Zijn vergaande standpunt
Johan gelooft niet dat vrijwillig doorstromen ooit voldoende gaat zijn. Hij vindt dat de overheid te schuchter is en bang om oudere kiezers voor het hoofd te stoten. Volgens hem is de oplossing duidelijk, maar hard:
“Iedereen van 65-plus die alleen woont in een huis groter dan 120 vierkante meter moet verplicht kleiner gaan wonen.”
Verplicht. Niet vriendelijk vragen. Niet een beetje stimuleren. Niet afkopen met subsidies.
Echt verplicht.
Volgens hem is dat gewoon logisch:
Starters hebben meters nodig.
Gezinnen hebben slaapkamers nodig.
Ouderen wonen vaak op veel te veel vierkante meters die onbenut blijven.
Johan ziet het als eerlijker verdelen van woonruimte. Zoals je op school de gymzaal ook niet bezet laat voor één persoon die niet wil opschuiven.
Wat dit volgens hem oplost
Zo’n maatregel zorgt volgens Johan direct voor:
Meer beweging op de woningmarkt
Gezinnen kunnen eindelijk uit hun te krappe huizen.Minder druk op nieuwbouw
Minder weilanden vol beton, meer slim gebruik van wat er al staat.Daling van huur- en koopprijzen
Meer aanbod betekent minder concurrentie.Hogere woonkwaliteit voor ouderen zelf
“Iedereen doet alsof een verhuizing zielig is,” zegt Johan. “Maar compacter wonen is vaak juist comfortabeler, veiliger en goedkoper.”
Hij snapt dat je gehecht raakt aan je huis, maar hij vindt het niet eerlijk dat complete generaties vastlopen omdat een ander blijft vasthouden aan een woning die al lang te groot is geworden.
De tegenwind die hij krijgt
Logisch dat dit boosheid oproept. Mensen noemen hem egoïstisch, naïef en respectloos naar zijn eigen grootouders.
Maar Johan haalt zijn schouders erover op.
“Als gevoel zwaarder weegt dan rechtvaardigheid, komen we nooit uit de wooncrisis.”
Wat is jouw kijk hierop?
Is Johan doorgeslagen, kil en veel te dwingend?
Of zegt hij juist wat niemand hardop durft te zeggen: dat de wooncrisis pas écht oplost als ouderen ruimte maken voor jongeren?
