“Ik wil je niet meer aan de lijn hebben, mam, ik ben bezig!” riep ik. Vanaf dat moment hoorde ik niks meer van haar.
Haar dagen waren altijd gevuld met verplichtingen. Als een 44-jarige moeder van drie kinderen met een drukke baan leek tijd nooit aan haar kant te staan. De avonden bestonden uit koken, schoonmaken en huiswerk begeleiden, waardoor er weinig tijd voor zichzelf overbleef. Haar energie en geduld waren voortdurend onder druk.
Toen de kinderen jonger waren, stond mijn moeder altijd klaar om te helpen. Ze genoot ervan om op de kleintjes te passen en nam vaak het huishoudelijk werk uit handen, zodat ik wat tijd voor mezelf had. Maar toen mijn jongste dochter twaalf werd, veranderde dat. Mijn moeder hielp minder en belde vaak zonder echte reden, meer om zelf contact te zoeken dan om ondersteuning te geven.
Aanvankelijk viel het niet echt op, maar na verloop van tijd begon ik me te realiseren hoe zwaar het werd. Mijn eigen tijd kwam steeds meer in het nauw door die telefoontjes. Op een dag, toen de druk te veel werd, verloor ik mijn geduld. Ik kon haar telefoontjes niet langer verdragen. “Mam, stop met bellen! Ik kan het niet meer aan, ik kan niet komen, bel me niet meer!” Dat waren mijn laatste woorden tegen haar, en daarna bleef het drie dagen stil.
Een Nieuw Inzicht
In het begin voelde het als bevrijding, maar dat sloeg snel om in bezorgdheid. Waarom hoorde ik niets meer van haar? Was er iets mis? Ik besloot haar thuis op te zoeken. Bij haar huis aangekomen, zag ik dat de deur op slot was. Hoewel ik klopte, bleef het stil binnen. Een zenuwachtig gevoel overviel me. Met mijn sleutel ging ik naar binnen en vond haar vredig in bed, met een serene uitdrukking op haar gezicht.
Ik riep haar naam, maar kreeg geen reactie. Het drong tot me door: mijn moeder was overleden. De schok was groot en mijn verdriet en schuldgevoelens over mijn laatste woorden zullen me altijd blijven achtervolgen. Het was te laat om haar te vertellen hoeveel ze voor me betekend had.
