Herman, een 87-jarige man, woont rustig in zijn appartement en geniet van een zonnige ochtend door naar de drukte buiten te kijken. Ondanks het mooie weer, voelt hij een diepe droefheid vanwege het gemis van zijn familie.
De gelukkige momenten – zoals verjaardagen en familiebijeenkomsten – zijn voor Herman veranderd in pijnlijke herinneringen. “Ik word nooit meer uitgenodigd voor verjaardagen, zelfs niet door mijn eigen kinderen,” zegt hij met een zucht. Dit gevoel van onzichtbaarheid is een veel voorkomende klacht onder ouderen.
Herman heeft vier kinderen, zeven kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind. Desondanks ervaart hij vaak intense eenzaamheid, vooral tijdens speciale gelegenheden die vroeger zo bijzonder waren. “Vroeger vierden we alles samen, elke verjaardag was een kans om bij elkaar te zijn,” mijmert hij. Maar nu hoort hij vaak pas achteraf dat er een feest is geweest.
De pijn van buitengesloten worden is zwaar voor Herman, maar het gevoel van onzichtbaarheid is nog zwaarder. Hij lacht bitter en zegt, “Ze vinden oude mensen saai, dus word ik niet uitgenodigd.” Veel ouderen ervaren dit, vooral tijdens feesten met veel jongeren die hun aanwezigheid vaak niet op prijs stellen.
Klik op volgende om verder te lezen