Floor, 32, zit tot over haar oren in het organiseren van haar ideale bruiloft. Alles staat in de startblokken en ze kan niet wachten om met de liefde van haar leven te trouwen.
Toch wordt die voorpret flink getemperd door hoe haar vrienden reageren op de vraag om 200 euro als bijdrage. “Dit vraag ik echt niet lichtvaardig,” verzucht Floor. “Ik ging er eigenlijk vanuit dat je elkaar helpt bij mijlpalen.”
Voor haar draait die dag niet alleen om liefde, maar net zo goed om de mensen om je heen. Als kind zag ze het al voor zich: een mooie plek, bloemen die kloppen en een taart die je niet snel vergeet. Alleen zijn de kosten anno nu compleet uit de bocht gevlogen, merkt ze. “Het is bizar wat je overal voor neertelt,” vertelt ze. “Dus dacht ik: waarom zouden gasten niet een stukje meehelpen? Je staat toch voor elkaar klaar bij dit soort gebeurtenissen?”
Reacties die ze niet verwachtte
Ze ging ervan uit dat haar vrienden het wel zouden snappen. “Ik dacht: ze zien het als meedoen aan een mooie dag die we samen beleven.” Maar dat pakte anders uit.
De ene reageerde begripvol, de ander helemaal niet; een paar waren zelfs echt ontstemd. “Het draait me niet alleen om het bedrag, ik dacht gewoon dat samen bijdragen logisch was bij zo’n unieke dag,” zegt Floor. “Het deed pijn om te horen dat sommigen er zelfs boos om waren.”
Volgens meerdere vrienden hoort een bruiloft iets vrijblijvends te zijn, geen rekening die je moet betalen. “Een paar gaven zelfs aan zich gepusht te voelen,” zegt ze. “Terwijl dat juist niet mijn bedoeling is. Ik wil dat iedereen het naar z’n zin heeft.” Dat haar vraag de sfeer verziekte, raakte haar. “Jammer dat iets wat zo mooi hoort te zijn ineens zo ingewikkeld wordt.”
Wat het met haar doet
De combinatie van alle regelstress en de lastige reacties zorgt voor spanning. “Het voelt als een emotionele achtbaan: blij, teleurgesteld, en dan weer hoopvol,” zegt ze. “Ik snap hun perspectief ook, maar het is óók mijn dag,” vult ze aan. “Ik hoopte gewoon op wat steun en begrip.”
Ze piekert regelmatig over hoe ze dit slimmer had kunnen brengen. “Misschien had ik het beter moeten kaderen,” zegt ze. “Wat meer uitleg geven over het waarom van die bijdrage.” De gesprekken hierover lopen dan ook vaak hoog op. “Het voelt alsof ik ze in een hoek heb gezet,” bekent ze. “Terwijl ik dat nooit wilde.”
Ondanks alles blijft ze hopen dat haar vrienden de intentie achter haar vraag zien. “Ik wil echt het beste voor iedereen.” Het hele gebeuren zet haar aan het denken over wat vriendschap nu eigenlijk inhoudt. “Samen delen, ook als het niet vanzelf gaat,” zegt ze. “Misschien had ik direct open kaart moeten spelen over de kosten en mijn keuzes.”
Deze periode leert haar vooral dat goed praten met elkaar essentieel is. “Niet iedereen kijkt op dezelfde manier naar dit soort dingen,” concludeert ze. “Toch hoop ik dat mijn vrienden achter me blijven staan, niet alleen omdat ze het snappen, maar ook omdat ze weten dat ik het eerlijk en met liefde vraag.” Terwijl de grote dag dichterbij komt, hoopt ze op een uitkomst die zowel haar droom als haar vriendschappen heel houdt.
