Stel je eens voor: elke dag springt je kind vol enthousiasme op zijn fiets naar school. Maar dat leuke moment verandert al snel in een ware nachtmerrie. Voor de derde keer op rij is de fatbike van Samed’s zoon gejat! Dit betekent niet alleen verlies van geld, maar ook verlies van vertrouwen en veiligheid.
Samed, een toegewijde vader en drukke man van 41, heeft al drie keer de bittere teleurstelling van fietsdiefstal moeten ervaren. Zijn 12-jarige zoon is afhankelijk van zijn fatbike om veilig en tijdig naar zijn lessen te gaan. Zoiets zou gewoon moeten kunnen: veilig naar school fietsen. Maar voor hen voelt het vaker als een luxeartikel dat steeds weer weggegrist wordt.
Wie is eigenlijk verantwoordelijk voor deze terugkerende diefstallen? Is het de maatschappij die deze acties lijkt te normaliseren? Of ligt het aan een rechtssysteem dat te zwak optreedt tegen dit soort misdaden? Hoe kan een jongen zich veilig voelen als zijn transportmiddel keer op keer wordt gejat? Dit is niet slechts een kapotte fietsbel; dit is fundamenteel oneerlijk.
Sommigen raden misschien aan om een oude, minder opvallende fiets aan te schaffen om dieven te ontmoedigen. Maar moet je echt genoegen nemen met minder en je kind op een mindere fiets de weg opsturen vanwege de acties van kwaadwillenden? Het idee dat we onze verwachtingen moeten neerleggen om te voldoen aan de normen van criminaliteit is toch wel verontrustend.
Samed zit nu met zijn handen in het haar. Een nieuwe fatbike kopen zou een flinke uitgave zijn, en financieel niet meer te doen. Moet hij zijn zoon laten lijden onder de daden van een paar roekeloze dieven? Moet hij kiezen tussen het welzijn van zijn kind en de kans op nog zo’n verlies?
Het gaat verder dan alleen vervoer. Voor Samed’s zoon draait het ook om veiligheid en gemoedsrust. Hoe kan een kind zich volledig op school richten als de terugreis tot onzekerheid leidt door vrees voor wat er opnieuw kan gebeuren?
Wat doet de gemeenschap eigenlijk om diefstal te voorkomen? Zijn er genoeg veiligheidsmaatregelen in en om fietsenstallingen? Waarom moeten individuen steeds lijden onder de tekortkomingen van de maatschappij? Waarom wordt er niet meer gedaan om mensen zoals Samed te helpen?
Misschien moeten we ons als maatschappij afvragen waarom we dit laten gebeuren. Waarom accepteren we dat zoiets eenvoudigs als naar school fietsen zo lastig en stressvol kan zijn? Dit zou belangrijk moeten zijn voor iedereen die om veiligheid en welzijn geeft.
Het probleem gaat verder dan alleen Samed en zijn zoon, het raakt iedereen die gelooft in een zorgeloos en eerlijk leven. Wat zou jij doen als je kind op deze manier slachtoffer was? Hoe kunnen we samen ergens voor staan om te voorkomen dat dit de norm wordt? Laat je stem horen en help mee aan een oplossing.
